Explore
Also Available in:

Warstwy osadowe

Autor Tas Walker
przekład na język polski: Krzysztof Dubis

stock.xchng The ‘Three Sisters’ rock formation in the Blue Mountains west of Sydney

W punkcie widokowym na zachód od Sydney w Australii zwiedzający mogą podziwiać panoramę Trzech Sióstr – spektakularnie odsłoniętej pozostałości po olbrzymiej odkrywce skały piaskowca, powstałej na krawędzi zbocza szerokiej doliny. W oddali widać te same warstwy osadowe na pionowych skałach rozciągających się daleko, jak okiem sięgnąć. Schodzą one również pod ziemię – o wiele dalej, niż ktokolwiek mógłby podejrzewać, bo sięgają 100 km na wschód w kierunku Pacyfiku, 200 km na północ i 200 km na południe.1 Tworzą część kotliny Sydney – struktury geologicznej, której warstwy osadowe schodzą na głębokość 3 kilometrów w głąb ziemi – zob. rys. 1.2

Ten sam geologiczny twór obserwujemy, stojąc na krawędzi Wielkiego Kanionu w zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Spoglądając w otchłań, możemy podziwiać warstwy skalne niczym dekoracje na ścianach – niektóre tworzą strome urwiska, inne skruszyły się na drobne okruchy i zalegają w spadzistych płytach. Roślinność jest w tej okolicy tak uboga, że jej warstwy można dostrzec nawet w najbardziej odległych, zamglonych miejscach. Właściwie te skalne formacje osadowe zostały odkryte na przestrzeni tysięcy kilometrów w całej Ameryce Północnej.3

A geological cross section of the Sydney Basin
Click for larger image

Brytyjski geolog Derek Ager w książce The Nature of the Stratigraphical Record (Własności fizyczne warstw skalnych)4 podziwiał fakt, że warstwy skalne przetrwały na obszarze tysięcy kilometrów na wszystkich kontynentach. Są one stosunkowo cienkie w porównaniu do powierzchni, jaką pokrywają.

A map of eastern Australia showing the extent of the Great Artesian Basin
Click for larger image

Wspomina on o pokładach kredy tworzących słynne Białe Klify w Dover na południu Anglii i wyjaśnia, że znajdują się one również w północno-islandzkim Antrim, można je znaleźć od północnej Francji, północnych Niemiec, przez południową Skandynawię aż po Polskę, Bułgarię, a nawet Turcję i Egipt. Opisuje wiele innych przypadków, lecz po tym wszystkim dodaje jeszcze: Istnieje więcej przykł ADów bardzo cienkich warstw, które przetrwały na niewyobrażalnie wielkich obszarach.

Inną formacją, o której wspomina Ager, jest Wielki Basen Artezyjski, pokrywający większość wschodniej Australii (rys. 2). Jego warstwa ciągnie się na przestrzeni tysięcy kilometrów.5 Tworzące ją skały piaskowca zawierają ogromne ilości wód artezyjskich, pozwalających farmerom poić stada owiec i osiedlać się na słabo zaludnionych terenach Australii (rys. 3).

Jedną z formacji skalnych często wymienianych w telewizyjnych wiadomościach, ilekroć dochodzi do odkrycia nowych złóż ropy lub gazu, jest tak zwany Piaskowiec Huttona. Ten łatwo rozpoznawalny cel wielu wycieczek jest zakopany na głębokości 2 kilometrów w środku niecki i odsłonięty na jej brzegach w Carnavon Gorge w australijskiej prowincji Queensland.

Warstwy pokrywające tak olbrzymie obszary wskazują na niezwykłe wydarzenia, które miały miejsce w przeszłości. Dzisiaj żadne warstwy nie osadzają się na tak ogromnych powierzchniach kontynentów – gdyby się osadzały, ludzkość miałaby problem z przetrwaniem. Sedymentacja jest ograniczona do takich miejsc, jak ujścia rzek czy wąskie pasy wybrzeży morskich.

Ciekawą cechą warstw sedymentacyjnych jest fakt, że zawierają dowody gwałtownego osadzania się. Geolodzy opisują różne struktury jako „środowiska rzeczne” lub „wysokoenergetyczny system mieszanych strumieni”,6 co oznacza mniej więcej tyle, że warstwy osadzały się w ogromnych objętościach wartko płynącej wody pokrywającej bardzo dużą powierzchnię.

Te dane sugerują katastrofę wodną, która dotknęła wszystkie kontynenty. Stanowią pozostałość potopu opisanego w Biblii (1 M 6–9). Jednakże ludzie nie wiążą tych osadów z czasami Noego, gdyż wiek skał wynosi rzekomo setki milionów lat. Czyżby? Musimy zdać sobie sprawę, iż wiek skał był obliczany przy założeniu, że sedymentacja (osadzanie) zachodziła powoli i stopniowo, co wymagało milionów lat. Jednak katastrofalne zalanie kontynentów, jak pokazują dane, oznacza, że skały osadzały się szybko i nie trwało to miliony lat.

A geological cross-section of the Great Artesian Basin

Gdy następnym razem staniecie w punkcie widokowym i zobaczycie warstwy geologiczne rozciągające się w plenerze, wyobraźcie sobie, że takie skały rozciągają się na powierzchni całych kontynentów. Pamiętajcie, że są one widocznym świadectwem (drugiej) największej katastrofy wszechczasów (potopu, który wydarzył się zaledwie 4500 lat temu) – stojącym tuż przed waszymi oczyma.

Artykuly powiazane

Czytaj dalej

Przypisy

  1. Jones, D.C. and Clark, N.R., Geology of the Penrith 1:100,000 sheet 9030, NSW Geological Survey, Sydney, str.3, 1991. Wróć do tekstu.
  2. Branagan, D.F. and Packham, G.H., Field Geology of New South Wales, Department of Mineral Resources, Sydney, str.38, 2000. Wróć do tekstu.
  3. Sloss, L.L. (ed.), The Geology of North America, Vol. D-2, Sedimentary Cover—North American Craton: U.S., The Geological Society of America, rozdz. 3, str. 47–51, 1988. Wróć do tekstu.
  4. Ager, D., The Nature of the Stratigraphical Record, MacMillan, str. 1–13, 1973. Wróć do tekstu.
  5. Assessment of Groundwater Resources in the Broken Hill Region, Geoscience Australia, Professional Opinion 2008/05, rozdz. 6, 2008; environment.gov.au/water/publications/environmental/groundwater/broken-hill.html Wróć do tekstu.
  6. Day, R.W., et al., Queensland Geology: A Companion Volume, Geological Survey of Queensland, Brisbane, str. 127–128, 1983. Wróć do tekstu.

Helpful Resources

The Geologic Column
by John K Reed, Michael J Oard
US $15.00
Soft cover