10 antwoorden van Bijbelse Creationisten—Deel 1

door Gavin Cox en Lucien Tuinstra
vertaald door George Van Apeldoorn

Gepubliceerd: 21 Februari 2019.

Het Britse tijdschrift Premier Christianity publiceerde onlangs een online artikel door geestelijke en voormalig geoloog Michael Roberts, geheten ‘10 vragen om een jonge aarde creationist te stellen’.¹ De lezers (meer dan 30000) van dit maandelijkse tijdschrift zijn hoofdzakelijk Britse charismatische evangelischen² maar Premier tracht de lezers te prikkelen, te inspireren en bezig te houden vanuit een breed christelijk gezichtspunt.

In antwoord op Michael Roberts’ 10 vragen, hebben wij “10 antwoorden van bijbelse creationisten” samengesteld in twee delen (Vragen 6 – 10 zijn beantwoord in het hierop volgende artikel deel 2). CMI’s doelstelling is de effectieve verkondiging van het Evangelie te ondersteunen door het geven van geloofwaardige antwoorden die de betrouwbaarheid van de Bijbel bevestigen, met name de geschiedenis van Genesis. In samenloop hiermee citeren wij vaak 1 Petrus 3:15:

“Maar heiligt God, den Heere in uw harten: en zijt altijd bereid tot verantwoordiging aan een iegelijk, die u rekenschap afeist van de hoop, die in u is, met zachtmoedigheid en vreze.”

Helaas overlappen Roberts’ vragen zich vaak, vandaar dat de antwoorden in dit artikel noodzakelijkerwijs enige herhaling bevatten. In het onderstaand zijn al zijn opmerkingen in rood weergegeven. Hij begint zijn artikel met de volgende verklaring:

“….Genesis 1 praat over een schepping, die gebeurd is in zes dagen en niet over miljarden jaren.”

Roberts geeft hiermee toe dat de exegetische aangelegenheid van de duidelijke bedoeling van de Schrift sterk is--- zover is alles wel. Echter zijn tweede inleidende opmerking, “Maar voor de laatste 2000 jaar hebben christenen niet in een jonge aarde geloofd,” is onbeschaamd en ongegrond, en zal verder worden besproken in onderstaande betreffende gedeelten. Zijn laatste inleidende opmerking, “Het is pas in de laatste halve eeuw dat het een grote kwestie is geworden voor sommige christenen” is eveneens incorrect. Ironisch, want de kerkleiders (die gelijke inzichten zoals Roberts delen) zijn degenen die de andersluidende ideeën onderwijzen! Dus laten we dan de kern van de zaak die hij beweert maar eens onderzoeken:

1. Kunnen we beginnen om het eens te zijn dat het Evangelie meer slaat op de Rots der Eeuwen dan de eeuwen van de rotsen?

Antwoord: Maar als de Rots der Eeuwen ongelijk heeft over de eeuwen van de rotsen, hoe kan Hij dan een betrouwbare fundering zijn waarop wij ons leven kunnen bouwen?

De kern van het Evangelie is de gekruisigde en verrezen Christus en alles in het oude Testament leidt hier naar toe. Jezus, en niet de leeftijd van mijn gesteente verzameling is het hart van het Christelijk geloof.

Michael Roberts’ eerste vraag is zodanig geformuleerd door het gebruik van de ‘valse dilemma-denkfout’, om de mogelijkheid uit te sluiten dat de leeftijd van rotsen en het Evangelie hoe dan ook op een betekenisvolle wijze verbonden zijn. Dit valse dilemma wordt dan thuisgebracht met dit zwakke argument: “Jezus, en niet de leeftijd van mijn gesteente verzameling is het hart van het Christelijk geloof”—ja, duidelijk wel. De leeftijd van de aarde en het Evangelie zijn echter fundamenteel aan elkaar verbonden, en dit onderwerp dient besproken te worden. Jezus zelf sprak over de geschiedenis van de Aarde; Hij plaatste de man en de vrouw aan het “begin van de schepping” gedurende zijn redevoering met de Farizeeërs over huwelijk en echtscheiding (Matt. 19:4; Mk. 10:6), en niet 4,5 miljard jaar na de formatie van de Aarde. Jezus vergeleek Zijn wederkomst ook met het plotselinge begin van de Zondvloed gedurende de “dagen van Noach”, toen degenen die niet veilig aan boord van de Ark waren, allen vernietigd werden (Lk. 17:26, Mt. 24:37). Jezus bevestigde Genesis dus als letterlijke geschiedenis, gebaseerd op het traditionele Joodse gezichtspunt van Mozes van een schepping van zes dagen; slechts duizenden jaren geleden. Vervolgens baseerde Paulus zijn theologie op de historische waarheid van Genesis, waar hij Jezus omschrijft als de “Laatste Adam” (1 Cor.15:45) die mensen redt van de straf voor zonde (de dood). Dit is de benarde staat van de mensheid vanaf Adam’s verval uit God’s volmaakte schepping. (Rom. 5:12, 15, 21; 1 Cor. 15:21–22)

De rots verzameling van Michael Roberts is geen miljoenen jaren oud zoals hij impliceert. Het getuigt niet van lange tijden van dood vóór de zondeval (volgens het evolutionaire gezichtspunt), maar veeleer geeft het bewijs van de Zondvloed en de waarheid van het getuigenis van onze Heere met betrekking daarop. Tevens was Jezus ook niet fout met zijn stamboom (Lk 3:23–38), die hem in verbinding stelt met historische figuren zoals Noach en Adam. Noch was zijn Vader schuldig aan misleiding door toe te staan dat Jezus dwalingen leerde—een godslasterlijk gevolg van zulke foutieve gedachtengangen. Het Evangelie en het “hart van het Christelijk geloof” zijn samengevat in de opmerking van Paulus, “Want de bezoldiging der zonde is de dood, maar de genadegift Gods is het eeuwige leven, door Jezus Christus, onzen Heere” (Rom. 6:23). Als de rotsen inderdaad miljoenen jaren oud zijn, dan is deze centrale Evangelie tekst een leugen, door de dood lang vóór de “bezoldiging der zonden” te plaatsen en daardoor de logische schakel naar de vrije gave in Jezus Christus te vernietigen. De Heere Jezus stierf om de boete voor de vloek van de zonde op de mensheid te betalen die het resultaat was van de overtreding door Adam. Hij verrees op de derde dag om te laten zien dat Hij de vloek van de dood had overwonnen. Als de rotsen van Roberts inderaad miljoenen jaren oud zijn, dan was de dood al een onderdeel van de natuur lang voordat Adam aanwezig was om te zondigen, en dan is het doel van de verzoening niet meer aan de orde.

2. Is de leeftijd van de aarde – of de vorm – van belang voor een Christen?

Ja, de leeftijd en vorm van de aarde zouden voor een christen van belang moeten zijn. Als de Schrift onderliggende zaken zoals deze verkeerd heeft, hoe kunnen we dan de Schrift vertrouwen als het om gewichtiger zaken gaat zoals bekering, ethiek, toekomst voor de mens, of theologie? Deze zijn allemaal gebaseerd op de betrouwbaarheid van de Schrift met betrekking tot de aard van de werkelijkheid.

Voor een Christen zou de aarde tien duizend, tien miljoen, of tien miljard jaar oud kunnen zijn en doet het er niet toe wat het is, want de Bijbel is hier niet duidelijk over. Maar om tegen de bewezen resultaten van de wetenschap in te gaan is simpelweg dwaasheid. 250 Jaar lang hebben wetenschappers slechts bewijs gevonden voor een oude aarde en geen enkel voor een jonge aarde.

Deze vraag suggereert dat de leeftijd van de aarde net zoals de vorm, direct gemeten kan worden. Wel, dat kan dus niet, het is een categoriefout.³ leeftijd van de aarde kan slechts worden afgeleid en hangt af van de wereldbeschouwelijke mening van de onderzoeker. De filosofische vooronderstellingen die aan deze dateringsmethodes ten grondslag liggen, ontzenuwen elke veronderstelde eis dat rotsen betrouwbare klokken zijn, en zijn daarom geen “bewezen wetenschappelijke resultaten”, zoals Michael Roberts beweert.⁴ De onderzoeker was niet aanwezig om de aanvankelijke condities van formatie van de rots te meten, noch om te observeren hoe de rots door de geschiedenis heen veranderd zou kunnen zijn. Om dan aan te nemen dat de uiteindelijke staat van de rots het resultaat is van hedendaagse processen, is een à priori veronderstelling die catastrofale of versnelde processen buitensluit, (zoals die toch bij de Schepping en Zondvloed in werking zouden zijn geweest). Gebeurtenissen waarvan geloofd of verondersteld wordt plaatsgevonden te hebben in de geschiedenis kunnen niet worden geobserveerd, laat staan direct gemeten worden door wetenschappers (zoals het geval is bij experimentele wetenschap). Bewijs in het heden kan slechts worden uitgelegd binnen het verkozen historische raamwerk (wereldbeschouwing) van de individu.

In tegenstelling tot Michael Roberts’ bewering is de Bijbel duidelijk met betrekking tot de geschiedenis van de Aarde: een recente perfecte schepping, ontsierd door de Zondeval, gevolgd door een wereldwijde overstroming. De tijds-stambomen van Adam tot Abraham die in Genesis staan opgetekend maken een calculatie van de leeftijd van de aarde mogelijk; van schepping tot heden, ongeveer 6000 jaar. Men kan niet simpelweg miljoenen jaren in de geschiedenis van de Bijbel forceren, zonder de tekst geweld aan te doen, en Hebreeuwse geleerden, (James Barr), erkennen dit. Roberts beweert dat, gedurende “250 jaar, geologen slechts bewijs hebben gevonden voor een oude aarde en geen enkel voor een jonge aarde” maar dit is cirkelredenering, omdat het afhangt van dezelfde geologen die rotsen uitleggen vanuit het ‘methodologisch naturalisme. Deze gedachtengang sluit bij voorbaat elke uitleg uit die een bovennatuurlijke schepping of een wereldwijde Vloed toestaan. Feit is dat schriftuurlijke geologen uit de tijd van Lyell en wetenschappers tot en met de huidige dag, allemaal hebben geloofd dat, volgens de Schriften de aarde duizenden jaren en niet miljarden jaren oud is. Zij hebben bewijs geleverd direct vanuit observaties ter plekke dat geologie beter uiteengezet kan worden door catastrofale gebeurtenissen, die geologisch bewijs verstrekken dat samenhangend is met de geschiedenis van de Aarde zoals vastgelegd in de Schrift.

Roberts’ bewering dat geologen geen bewijs hebben gevonden “voor een jonge aarde” geeft duidelijk aan dat hij niet op de hoogte is met het bewijsmateriaal, want er zijn veel bewijzen dat het miljarden-jaren geloof dat hij zo vanzelfsprekend aanvaardt zwaar in gebreke is. Er is veel krachtig en positief bewijs voor een jonge aarde, inclusief zacht weefsel van dinosaurussen ontdekt in dinosaurus gebeente dat verondersteld wordt miljoenen jaren oud te zijn; of de aanwezigheid van Carbon 14 in diamanten, steenkool, aardolie en andere fossielen; of wereldwijde geologische formaties die alleen maar uitgelegd kunnen worden door catastrofale overstromingen op continent wijde schaal op te roepen, zoals erosie oppervlaktes, water lacunes; of de hoeveelheid zout in de oceanen van de wereld, etc. Voor een uitgebreide lijst van bewijzen voor een jonge wereld vanuit veelvuldige gezichtspunten zie het artikel van CMI: 101 bewijzen voor een lage leeftijd van de aarde en het heelal.

Indien in samenhang gelezen, geeft de Schrift inderdaad bewijs dat samen valt met het begrip dat de Aarde bolvormig is.

NASA Goddard Space Flight Center

Jonge aarde creationisten willen vaak argumenteren dat er wetenschap in de Bijbel is omdat bijbelse auteurs geïnspireerd waren te onderwijzen, dat in tegestelling tot de wijsheid van hun tijd, de aarde bolvormig was. Sommigen beweren dat Jesaja 40:22 wijst naar een bolvormige aarde. Maar de vertalingen stellen terecht dat het een “cirkel” is en niet een bol. Het is ook niet mogelijk om een bolvormige aarde in Genesis 1:6-8 te lezen. Dit is omdat de Bijbel niet in wetenschap geïnteresseerd is. Gallileo zei “De Bijbel vertelt ons hoe naar de hemel te gaan en niet hoe de hemelen gaan.”

Roberts schijnt te argumenteren dat de Schrift de aarde omschrijft als plat, en zou daarom niet gebruikt moeten worden om commentaar te geven op moderne wetenschappelijke ideeën. Maar als de Schrift het verkeerd heeft t.a.v. zulke fundamentele ‘wetenschappelijke’ begrippen (zoals de vorm van de aarde), dan betekent dit dat de Bijbel beslist ook niet vertrouwd kan worden met geestelijke of moreel gezaghebbende uitspraken.

In tegenstelling tot Michael Roberts’ uitspraak, beweren bijbelse creationisten niet dat “er wetenschap in de Bijbel staat”, maar, veeleer, dat de Bijbel als God’s Woord betrouwbaar en juist is in haar uitspraken t.a.v. de aard van de werkelijkheid. Hoewel de Bijbel niet een wetenschaps boek is (dat herhaaldelijk herzien moet worden), geeft de Schrift een overkoepelend gezichtsveld waardoor de geschapen orde begrepen en op de juiste manier uitgelegd kan worden. Michael Roberts heeft vanuit een historisch oogpunt, niet duidelijk gemaakt dat de bijbelse schrijvers “in tegenstelling tot de wijsheid van hun tijd” schreven dat de aarde “bolvormig was”. Want de oude Grieken b.v. geloofden en leerden duidelijk de bolvormigheid van de aarde, in tegenstelling tot de ‘larie van de platte aarde’.⁵

De opmerking van Michael Roberts t.a.v. Jesaja 40:22 is incorrect, aangezien de Hebreeuwse tekst het woord (khug) gebruikt om de aarde poëtisch te omschrijven vanuit God’s uitkijkpunt.(“Hij is het, Die daar zit boven het rond der aarde, en derzelver inwoners zijn als sprinkhanen;”) Job 22:14 gebruikt hetelfde woord om op poëtische manier de hemelen te beschrijven, die duidelijk niet worden gezien als een platte schijf. Het Nederlandse woord ‘gewelf’ is toepasselijker in beide verbanden daar het een drie dimensionale structuur impliceert. Michael Roberts zegt ook, “Noch is het mogelijk om een bolvormige aarde in Genesis 1:6–8 in te lezen”. Akkoord, maar het lezen van de 2 vorige verzen in Genesis 1: 3–5 schijnt een bolvornige aarde te vereisen teneinde licht en duisternis te scheiden door de beëindiger tussen dag en nacht. (De beëindiger is de lijn die daglicht en de donkere kant van een hemellichaam scheidt). Laat de lezer voor zichzelf besluiten:

De eerste dag: Licht, Genesis 1: 3–5

“ En God zeide: “Daar zei licht” en er was licht. En God zag het licht, dat het goed was; en God maakte scheiding tussen het licht en tussen de duisternis. En God noemde het licht dag, en de duisternis noemde Hij nacht. Toen was het avond geweest, en het was morgen geweest, de eerste dag.”

De tweede dag: Uitspansel, Genesis 1:6–8

En God zeide: Daar zij een uitspansel in het midden der wateren; en dat make scheiding tussen wateren en wateren! En God maakte dat uitspansel, en maakte scheiding tussen de wateren, die onder het uitspansel zijn, en tussen de wateren, die boven het uitspansel zijn. En het was alzo. En God noemde het uitspansel hemel. Toen was het avond geweest, en het was morgen geweest, de tweede dag.

Het feit is dat in de omschrijvende en historische gedeelten, de Schrift zaken leert die samenhangend zijn met een bolvormige aarde. (Uiteraard is het waar dat andere gedeelten van de Bijbel, d.w.z die met een poëtische stijl, fenomenologische taal gebruiken, net zoals de vurigste seculiere wetenschappers heden ten dage ook doen) Michael Roberts kan ook Galileo niet dwingen om zijn betoog te dienen, want Galileo stelde verifieerbaar bewijs ter beschikking voor de baan van de Aarde om de zon (het heliocentrische gezichtspunt) tegenover het vasthouden aan het geocentrisch gezichtspunt van de Griekse filosofie door de Katholieke Kerk. Met andere woorden, Galileo pleitte niet voor iets onschriftuurlijks. Het feit dat de Schrift betrouwbaar is met zijn beweringen over de aard van de werkelijkheid, houdt in dat wij de beweringen over zaligmaking kunnen vertrouwen.

4. Hoe konden de mensen van 1000 BC het idee van geologische tijd bevatten?

Met gemak! Vele culturen uit die tijd (en ouder) geloofden in een oude aarde, inclusief de Babyloniërs, de Grieken en speciaal de Hindoes die geloofden dat het heelal 3.4 miljard jaar oud was! De oude Egyptenaren overwogen dat hun eigen geschiedenis in de orde van honderd duizenden jaar oud was, waarvan ze geloofden dat het letterlijk voor “miljoenen jaren” in de toekomst zou doorgaan, vandaar dat de temple van Rameses II het “Huis van de miljoenen jaren”⁶ werd genoemd. En niemand zou enige twijfel moeten hebben over de intelligentie (om diepe-tijd te bevatten) van de oude mensheid, zoals bewezen is door hun bouw projekten, technologie of beschaving.

Na 1680 begonnen geologen geleidelijk aan in te zien dat de aarde ouder was dan de 4004 jaar van Ussher. Terwijl hij de rotsen van Nant Peris in Snowdonia bekeek, begon Ds. John Ray, een groot botanist, zich af te vragen of de aarde ouder was dan Ussher had voorgesteld. Het was onder voorbehoud en hij was behoorlijk sceptisch, maar stelde de juiste vragen. Tegen 1800 dachten de meesten dat de leeftijd van de aarde in de miljoenen jaren lag, en dat was met inbegrip van de meeste Christenen.

In de 20ste eeuw heeft radiometrische meting getoond dat de aarde 4.6 miljard jaar oud is. Dat is gebaseerd op de fysica van radioactiviteit en heeft niets uit te staan met evolutie. Als de datums verkeerd zijn dan is alle fysica ook verkeerd.

Geologische tijd in een wereldlijk verband gezien is diepe tijd, d.w.z. miljoenen en miljarden jaren. Bijbelse creationisten houden vast aan een leeftijd van het heelal en de Aarde van net over de 6000 jaar, hetgeen vanuit een Bijbels perspectief erg oud is. Bischop Ussher ‘suggereerde’ geen leeftijd voor de Aarde, maar als briljant geleerde berekende hij dat de schepping in 4004 BC plaatsvond. Al deze berekeningen waren gebaseerd op de onfeilbare Schriften—“al de Schrift is van God ingegeven en is nuttig tot lering” (2 Tim. 3: 16)—i.p.v naturalistisch denken gebaseerd op de redeneringen van een gevallen geest, die een gevallen schepping bestudeert (Rom. 8: 21).

Helaas, geeft Roberts geen referentie voor de geschriften van Ds. John Ray, maar wat we wel kunnen zeggen is dat Ray een toegewijd christen was en hoewel hij lang voor Charles Darwin leefde, was hij een tegenstander van het idee van evolutie zoals we er nu over denken.

Michael Roberts vervolgt, “Tegen 1800 dachten de meesten dat de leeftijd van de aarde in [de] miljoenen jaren lag, en dat was met inbegrip van de meeste Christenen”. Een overzicht van de vooraanstaande Bijbel commentaren uit het begin van de 19e eeuw geeft aan dat Bijbel geleerden (en daaruit volgend de grote meerderheid van kerkgangers in de Britse maatschappij) in een letterlijke betekenis van Genesis geloofden. Het moet echter duidelijk zijn dat de waarheid niet bepaald wordt door een beroep op de meerderheid----christelijk of niet--- maar door wat de Schrift zegt.⁷ Het fundamentele probleem is de wereldbeschouwing die de seculiere geologen aanhangen aangaande de veronderstelde processen in een niet waargenomen verleden. Dit is het wat hen tot onmetelijke verschillende gevolgtrekkingen leidt met betrekking op de geschiedenis van de Aarde, in vergelijking met diegenen die een bijbelse wereldbeschouwing aanhangen. God maakt nooit fouten en wij zouden altijd God’s woord boven de gedachten van feilbare mensen moeten plaatsen—“het Woord was met God en het Woord was God” (Joh. 1:1).

Radiometrische datering heeft ettelijke problemen, ondanks het feit dat het gepresenteerd wordt als beslissend in de vraag van de oude leeftijd van de Aarde. Radiometrische datering berust op drie fundamentele vooronderstellingen (onafhankelijk van het betreffende specifieke radio isotoop), namelijk:

• Er wordt verondersteld dat de aanvankelijke hoeveelheden ouder/dochter materiaal bekend zijn. (Ouder isotoop vervalt over de tijd in dochter isotoop);
• De graad van verval wordt verondersteld constant te zijn;
• Het ‘systeem’ (de rots en de omgeving) wordt verondersteld altijd gesloten geweest te zijn; d.w.z er is geen verlies van (of vervuiling met) óf het ouder óf het dochter materiaal geweest.

Deze veronderstellingen zijn gemaakt over de niet geobserveerde originele status van de Aarde. De bewering dat radiometrische datering aantoont dat de aarde 4,6 miljard jaar oud is wordt verder bemoeilijkt door de veronderstellingen over het niet geobserveerde verleden van het heelal (d.w.z. de Big Bang cosmologie). In plaats van dogmatisch aan deze onbekende grenzen vast te houden die gebaseerd zijn op diepe-tijd veronderstellingen voortkomend uit het evolutionistiche perspectief, zou het niet verstandiger zijn om vanuit de Bijbel te beginnen, die geïnspireerd is door Degene die Ooggetuige was vanaf het begin?

Roberts’ opmerking, “Als de datums verkeerd zijn dan is alle fysica ook verkeerd”, weerspeigelt de categoriefout dat leeftijd van de Aarde niet direct kan worden gemeten (als uitgelegd in ons antwoord op vraag 2) Het is beangstigend en vermengt historische wetenschap met experimentele wetenschap. De grote meerderheid van natuurkundigen doen hun dagelijkse werk zonder verwijzing naar een Aarde die 4,6 miljard oud is, net zoals hoegenaamd alle biologen (afgezien van evolutionistische biologen) met genoegen hun oderzoek doen zonder terug te vallen op Neo-darwinistische redenering. (Zie Is evolutie echt nodig in Biologie?). Zoals CMI al naar voren heeft gebracht bij verscheidene gelegenheden, is het dateren van rotsen een uiterst subjectieve aangelegenheid.

Koolstofdatering is echter een enorm probleem voor het geloof in miljoenen jaren! Waarom accepteert Michael Roberts de koolstof datums niet? Hij is behoorlijk selectief in het bewijs dat hij in overweging neemt, m.a.w. hij wordt gestuurd door zijn werreldbeschouwing, i.p.v waar de data leidt.

5. Spreekt de Bijbel altijd op een directe en onverborgen manier?

Nee, niet altijd. Het hangt van het type literatuur af dat gelezen wordt, maar Genesis 1-11 is een historisch overzicht en daarom zou het letterlijk genomen moeten worden.

De bijbelse schrijvers gebruiken taal op veel verschillende manieren. Er is verhaal, poëzie, vergelijking, metafoor en meer. Soms kan een verhaal, zelfs indien het historisch is, poëzie bevatten. Zodoende lijkt Genesis 1 op het eerste gezicht een verhaal te zijn, maar dan is elke dag in poëtisch lijkende vorm geschreven; “Toen zei God, ‘Er zei….’ gevolgd door “En God zag dat …….het goed was” met het refrein “En het was avond en morgeen….” Ook al wordt er poëzie gebruikt houdt dat niet in dat het “onwaar” is. Psalm 23 is zuivere poëzie dat grootse beeldspraak gebruikt om de liefde van God naar voren te brengen.

Roberts geeft toe dat “Genesis 1 een verhaal lijkt te zijn” maar dat is omdat het een verhaal is! Genesis 1 wordt geïdentificeerd als verhalend door het gebruik van de Hebreeuwse vav(waw)-opeenvolgende bouw, dat uitsluitend gebeurt in Hebreeuwse verhalende vorm en niet in poëzie. Roberts impliceert dat het herhalen van sommige woorden op “op poëzie lijkt” maar redeneert dan dat Psalm 23 “zuivere poëzie” is waar het niet het soort herhaling heeft dat hij in Genesis 1 citeert. Maar herhaling wordt bovendien ook wel ‘het keurmerk van Hebreeuwse rhetoriek’ (proza niet poëzie). Hoe dan ook, het is duidelijk aangetoond dat Genesis 1 een historisch verhaal is— en moet als zodanig in de letterlijke zin worden gelezen.

Uiteraard is dit problematisch voor Roberts. Waar anders gaat hij de miljoenen en miljarden jaren vandaan halen die hij aanhangt? Aangezien er een tijdslijn is van Adam tot de geboorte van Jezus van ongeveer 4000 jaar (na de schepping), is het gebruikelijk dat de duur van de Scheppings week geherinterpreteerd wordt. Maar het vereist aanzienlijke mentale gymnastiek om deze talloze eeuwen onderdak te verlenen—degene die dat doen zouden zich moeten afvragen of de rest van de Bijbel echt bedoelt wat het zegt.

Hoe kan een afwijzing van de duidelijke bedoeling van Genesis 1 de mensen helpen om tot een zaligmakend geloof in de opgestane Here Jezus te komen? Abraham aanhalend, zegt Jezus: “Indien zij Mozes en de profeten niet horen, zo zullen zij ook niet overtuigd worden als er iemand uit de doden opstond” (Lk. 16: 31). Door de eenvoudige bedoeling van Genesis 1 te negeren (ten voordele van het seculiere diepe-tijd denken), is Michael Roberts in het ernstige gevaar om zichzelf de uiteindelijke scheidsrechter te maken over de waarheid van God’s woord. Aldus sluit hij zich aan bij de ranken van diegenen die zeggen dat de tekst in Genesis 1 het ene zegt maar dat, vanwege de wetenschap, het iets anders moet betekenen. Zoals de Schriften zeggen: “Doch God zij waarachtig, maar alle mens leugenachtig;” (Rom. 3: 4).

(Lees ook deel 2 van dit artikel)