Roboty nie inteligentne
Ekspert mówi, sztuczna inteligencja polega na pewne niebezpieczne mity
Jest to wersja pre - publikacji, która została następnie zmieniony pojawić się w Creation 33(1):37.
Sztuczna inteligencja (ang. Artificial Intelligence – AI) to oczarowująca dziedzina badań. W miarę wzmagania się szybkości obliczeniowej komputerów pomnażają się przepowiednie-czy to pisarzy powieści fantastyczno-naukowych, czy też wśród poważnych badaczy-naszej planety „opanowanej” przez super-inteligentne maszyny posiadające świadomość.
Fani takich przepowiedni będą rozczarowani niedawnymi oświadczeniami przodującego badacza tej dziedziny jakim jest Noel Sharkey, profesor Uniwersytetu w Sheffield, w Zjednoczonym Królestwie. W wywiadzie,1 którego udzielił w r. 2009 pismuNew Scientist, stwierdził bowiem, że są to „bajki”, oparte na nie udowodnionych twierdzeniach, jakoby inteligencja była „komputacyjna”*. Powiedział on, że „nie ma żadnych wskazań, by maszyny mogły kiedykolwiek prześcignąć nas lub uzyskać wrażliwość na bodźce zmysłowe czy też świadomość własnego istnienia.”
Choć nie przyznaje się do jakiejś religijności, powiada, że gdy mówi innym o tym, że nie ma dowodów, że nasza własna inteligencja jest w jakikolwiek sposób związana ze sposobem działania komputerów, stają się oni „prawie religijni” w swej (antyreligijnej) reakcji. Oskarżają go o twierdzenie, że umysł musi działać w sposób „nadnaturalny”. I choć przyznaje, że mózg jestem systemem fizycznym, mówi: „To może być system fizyczny, którego nie da się odtworzyć przez komputer.”
Sharkey używa najlepszych programów gry w szachy jako przykład „bardzo sprytnych działań człowieka, które są wykonywane w zupełnie głupi sposób przez komputer.” Choć szachy wymagają wysokiej inteligencji i umiejętności rozpoznawania zależności w układach, niektóre komputery są w stanie pokonać nawet najlepszych graczy. Ale sposób, w który to osiągają jest całkiem różny od człowieka-nie polega bowiem na inteligencji, ale na „brutalnej sile” superszybkiego obliczania.
AI – iluzyjna nauka
Sharkey stwierdza, iż wiele osiągnięć AI, którymi się ludzie zachwycają, to prostu iluzje oparte na trickach, powodujących, że maszyna wydaje się być prawie żywa – jak programy językowe, które „przeszukują bazy danych, by znaleźć konwersacyjnie prawidłową odpowiedź, lub maszyny zdolne rozpoznawać uczucia i manipulujące silikonową twarzą, ukazującą empatię.” Mówi, że gdyby badacze AI uczciwie przyjęli rolę iluzjonistów, można by się spodziewać szybszego postępu.
Twierdzi on, że wygląda iż ludzie pragną widzieć maszyny jako podobne do zwierząt i ludzi. Dalej mówi, że prowadzi to do „rozmyślnego powstrzymywania się od niedowierzania”, nawet wśród kolegów-badaczy AI. Niepokoi go, że takie działanie, oparte na fantazji, może doprowadzić do „dystopijnego”** społeczeństwa, w którym pozbawione uczuć roboty używane będą w opiekowaniu się osobami starszymi, którym właśnie potrzebna jest miłość i kontakt z człowiekiem.
Choć szczerość, jaką wyjawia dr. Sharkey, jest orzeźwiająca, nie jest jednak zbyt popularna. Niegdyś kontaktowali się z nim reporterzy, pytając o komentarze na ten temat. Gdy jednak mówił im, że nie spodziewa się, aby maszyny miały opanować świat, nie byli zainteresowani w publikowaniu tego, ani nie chcieli więcej z nim rozmawiać.
Nie odstraszony tym Sharkey stwierdza o mnogich osiągnięciach swej dziedziny, to co powinno być raczej oczywiste: „To osoba projektująca algorytm i programująca komputer posiada inteligencję, a nie sama maszyna.” Jak zdumiewające jest rozmyślanie nad superinteligencją Tego, który wpierw zaprojektował ludzki mózg, zdolny do takich osiągnięć.
notatki Tłumacz
* lubobliczeniowa.
**Dystopia – przeciwieństwo utopii, czyli społeczeństwo mizerne, nieszczęśliwe.
References
- “The revolution will not be roboticised”, Nic Fleming, New Scientist 29 August 2009, pp. 28–29. Wróć do tekstu.
Readers’ comments
Comments are automatically closed 14 days after publication.