Een korte geschiedenis van ontwerp.

Van oudsher tot heden zijn de tekenen van een Schepper overduidelijk

door Russell Grigg
Vertaald door George Van Apeldoorn

Voor meer dan tweeduizend jaar hebben de mensen betoogd dat ‘ontwerp’ in de natuur naar een Ontwerper¹ wijst. In 44 v.C gebruikte de Romeinse schrijver, redenaar en staatsman Cicero (106-43 v.C) dit begrip in zijn boek De Natura Deorum (Aangaande de Aard van de Goden)² om de evolutionaire ideeën van de filosofen van zijn tijd te betwisten.

Grieks evolutionisme, goden en angst voor de dood.

De twee toenmalige grootste scholen in de filosofie waren het Epicurisme³ en het Stoïcisme.⁴ De Epicuristen zochten geluk via lichamelijke genoegens en vrijheid van pijn en angst. De twee hoofdoorzaken voor angst waren de angst voor de goden en de angst voor de dood; dus zocht Epicurus deze beiden teniet te doen door een evolutionaire atoom theorie te onderwijzen.⁵

Hij ontkende dat er een doel was in de natuur, omdat alles was samengesteld uit deeltjes (atoma: atomen) die allemaal naar beneden vallen. Hij zei dat deze soms spontaan ‘uitweken’ om samen te vloeien en lichamen te vormen ---niet-levend, levend, menselijk en goddelijk. De goden waren gevormd uit fijnere atomen dan de mensheid. Zij hadden de wereld niet geschapen en hadden er geen enkele controle over, dus hielden ze zich niet bezig met menselijke zaken, en was er daarom geen reden voor de mensen om angst voor ze te hebben. Bij overlijden, viel de ziel uitelkaar en hield op te bestaan, dus was er geen reden om de dood te vrezen of het vooruitzicht van oordeel na de dood.

Cicero gebruikte het stoïcijnse karakter in zijn boek om deze ideeën te weerleggen met beweegredenen vanuit ontwerp en probeerde aan te tonen dat het heelal door een intelligente ontwerper wordt geregeerd. Hij redeneerde dat een welbewust doel nodig was om kunst tot uitdrukking te brengen (d.w.z. om een afbeelding of standbeeld te maken) en daarom, vanwege de hogere perfectie van de natuur over kunst, toonde de natuur tevens een doelstelling aan. Hij redeneerde dat de beweging van een schip geleid wordt door vakkundige intelligentie, en een zonnewijzer of water klok geven de tijd aan vanwege ontwerp i.p.v. kans. Hij zei dat zelfs de barbaren van Brittannië of Scythia niet zouden hebben kunnen falen om in te zien dat een model dat de beweging van de zon, sterren en planeten aangaf, het product was van een welbewuste intelligentie.⁶

Cicero zette zijn uitdaging aan het evolutionisme van Epicurus voort door zijn verbazing uit te spreken dat iemand zichzelf kon overtuigen dat toevallige botsingen van deeltjes ooit zoiets moois hadden kunnen vormen als de wereld. Hij zei dat dit gelijk stond aan het geloof dat, indien men de letters van het alfabet vaak genoeg op de grond zou gooien, zij de Annalen van Ennius^7,8 zouden spellen. En hij vroeg: als toevallige botsingen van deeltjes een wereld zouden kunnen maken, waarom kunnen ze dan geen veel minder moeilijke objecten bouwen zoals een zuilen gallerij, een tempel, een huis of een stad?⁹

Meer recente gebruikers van het ontwerp betoog.

In de 18e eeuw was William Paley (1743-1805) de meest noemenswaardige gebruiker van het ontwerp betoog. In zijn book Natuurlijke Theologie (Natural Theology) geeft hij het voorbeeld van iemand die een horloge vindt terwijl hij in een kaal landschap loopt. Uit de functies die de verschillende onderdelen van het horloge vervullen (veer, tandwielen, wijzer) volgt de enige logische conclusie dat er een maker was die ‘de vervaardiging begreep en het gebruik had ontwikkeld’.¹⁰ Paley besprak ook het bewijs van ontwerp van het oog – dat, als instrument om te zien, intelligent ontwerp toonde op dezelfde manier zoals telescopen, microscopen en brillen dat doen. Hij vervolgde met het bespreken van het complexe ontwerp van vele andere menselijke en dierlijke organen, die allemaal duiden op de slotsom dat het bestaan van complexe levensvormen een intelligente Schepper impliceren.

David Hume, de 18e eeuwse sceptische Schotse filosoof, probeerde het argument van het horloge te weerleggen door aan te geven dat horloges geen levende dingen zijn die reproduceren. Paley schreef echter dertig jaar ná Hume en Paley’s redeneringen vormen bewijs tegen de meeste tegenwerpingen van Hume. Hume is bij voorbeeld ook door een moderne filosoof tegengesproken: ‘Paley’s argument over organismes staat op zichzelf, ongeacht of horloges en organismes toevallig hetzelfde zijn. Het punt om over horloges te praten is om de lezer te helpen inzien dat het argument over organismes overtuigend is.¹¹

National Eye Institute

Charles Darwin en Paley

Charles Darwin moest Paley lezen gedurende zijn theologische studies aan Cambridge (1821-1831). Hij zei later, ‘Ik geloof dat ik bijna nooit een boek meer bewonderd heb dan Paley’s Natuurlijke Theologie Ik zou het bijna formeel hebben kunnen citeren’.¹²

Hij heeft echter de rest van zijn leven doorgebracht om een theorie te ontwerpen en te propageren die uiteen zette dat ‘ontwerp’ in de natuur zonder God zou kunnen plaatsvinden.¹³ Darwin stelde voor dat kleine, nuttige veranderingen bij toeval zouden kunnen plaatsvinden, en de bezitters ervan in staat zou stellen om te overleven en deze veranderingen door te geven—natuurlijke selectie. Natuurlijke selectie zou zelfs met de allerkleinste verbeteringen werken, en, over enorme lange tijden, zou het vermoedelijk voldoende kleine veranderingen verzamelen om al het ‘ontwerp’ te produceren dat we in de levende wereld zien.

Moderne wetenschap vs Darwin

Evolutionisten met inbegrip van de schril atheïstische Oxford professor Richard Dawkins, gebruiken Dawin’s theorie nog steeds om zich tegen het ontwerp standpunt te verzetten. Maar nu geloven ze dat natuurlijke selectie op het copiëren van genetische fouten (mutaties) werkt, waar er van enkele wordt verondersteld dat ze de genetische informatie inhoud doen toenemen (Zie kanttekening). Maar Dawkins’ argumenten hebben zware kritiek van wetenschappelijke aard opgeleverd.^14,15,16,17 Het neo-Darwinisme van Dawkins heeft verscheidene gebreken:

Natuurlijke selectie eist zelf-reproducerende eenheden. Het produceren van zelfs de eenvoudigste zelf-reproducerende organismes (Zie kanttekening) door een toevallige combinatie van chemische stoffen is zelfs nog ongelooflijker dan de Annalen van Ennius te produceren door letters op de grond te laten vallen. Levende dingen eisen lange moleculen met nauwkeurige samenstellingen van kleinere ‘bouwstenen’. Niet alleen willen de ‘bouwstenen’ niet combineren in de juiste volgorde, maar het is onwaarschijnlijk dat ze op een natuurlijke manier lange moleculen opbouwen op welke manier danook. Eigenlijk hebben lange moleculen de neiging om af te breken in kleinere.¹⁸ Ook zijn de ‘bouwstenen’ niet stabiel.¹⁹

Er is een complexe biologische machinerie waarvan Darwin gewoonweg niet op de hoogte was. Biochemicus Dr. Michael Behe noemt een aantal voorbeelden: echte motoren, transportsystemen, de ‘waterval’ van de bloedstolling, de complexe machinerie van zicht. Hij betoogt dat ze veel onderdelen nodig hebben of ze werken helemaal niet, dus hadden ze niet in kleine stapjes gebouwd kunnen worden door natuurlijke selectie.²⁰

Biofysicus/informatie theoreticus Dr. Lee Spetner wijst erop dat er nooit geobserveerd is dat mutaties informatie toevoegen, zelfs niet met inbegrip van de zeldzame behulpzame mutaties. En hij wijst erop dat natuurlijke selectie onvoldoende is om kleine voordelen te verzamelen, aangezien het te zwak is om de toevallige gevolgen te overleven, hetgeen de neiging heeft om deze mutaties ongedaan te maken.²¹

De Bijbel en het ‘ontwerp betoog'

Ontwerp is niet voldoende!

De apostel Paulus gebruikte het ontwerp argument in Romeinen 1:20, waar hij verklaart dat God’s eeuwige kracht en goddelijkheid begrepen kunnen worden vanuit de dingen die geschapen zijn (d.w.z bewijs van ontwerp in de natuur) En hij zegt dat hierdoor de goddelozen ‘niet te verontschuldigen zijn’. Maar Paulus zegt vervolgens dat mensen gewillig deze duidelijke bewijzen van de hand wijzen.

Het bewijs van ontwerp in de natuur is voldoende om de mens te veroordelen, maar niet om hem te redden. De Bijbel maakt het duidelijk dat de verkondiging van het Evangelie ook nodig is om ons te tonen hoe we in een juiste relatie met de Schepper kunnen komen (Zie de volgende paragraaf).²²

Cicero leefde in de eeuw voor Christus en had waarschijnlijk nooit gehoord van de God van Genesis; hij gebruikte ontwerp ter ondersteuning van het Griekse pantheon van goden en godinnen van de Stoïcijnen. Vandaag dragen ‘New Agers’ ontwerp wellicht toe aan Moeder Aarde of Gaia (de Griekse godin van de aarde).

Scheppings Evangelisme

Als Christenen ontwerp en andere redenen vanuit de wetenschap gebruiken, houden ze zich op de juiste wijze bezig met voor-evangelisme, d.w.z. dat ze proberen de bedrieglijkheid bloot te leggen van de evolutionaire vooronderstellingen die nu de ogen van de mensen verblinden voor de waarheid van het Woord van God. Dit wordt getoond door de ervaring van de apostel Paulus in Athene. Paulus preekte ‘Jezus en de opstanding’ (Handelingen 17:18) dat beide de Epicuristische en Stoïcijnse filosofen van zijn dagen uitdaagde—d.w.z beide de tegenstanders van Cicero en zijn geloofsgenoten. Paulus daagde hun foutieve ideeën uit door hen te wijzen op de enige echte God die alles had geschapen. Maar Paulus stopte niet bij de Schepping.²³

Chris 73/Wikimedia Commons

Hij drong er bij hen op aan tot inkeer te komen, en hij zei dat ze zouden kunnen weten dat er een dag des oordeels zou komen, want God had de Rechter benoemd en verzekering hiervan gegeven door hem van de doden op te wekken (Handelingen 17:18-31)

De enige manier om gered te worden is door te geloven in het Evangelie van de Here Jezus Christus, (Handelingen 4:12) de Schepper en Losser Jesaja 59:20 die gestorven en opgestaan is om de prijs van de zonden van de mensheid te betalen. Wij zouden de manier moeten volgen waarop Paulus het Evangelie presenteerde in 1 Korinthe 15 N.B. verzen 1-4, 21-22, 26, 45 die alleen maar zin hebben met een letterlijke Genesis—een letterlijke Schepping, Zondeval, doodstraf voor zonde, enz.

de zoon van God; en opdat gij, gelovende, het leven hebt in Zijn Naam’ (Johannes 20:31). Maar hij begon zijn Evangelie met te verklaren dat Jezus de Schepper is, (Johannes 1:1–3) de Tweede Persoon van de Drieëenheid, die de menselijke natuur heeft aangenomen (Johannes 1:14). Daardoor moet evangelizatie Christus as Schepper voorstellen, anders is het in gebreke – als Christus niet God is, kan Hij ook niet onze Zaligmaker zijn (Jesaja 43:11).

Conclusie.

Zonder de boodschap van ontwerp en de Schepper heeft ‘evangelie prediking’ geen grondslag. Zonder Christus kan het ontwerp betoog niet zalig maken. We moeten een volledig Evangelie presenteren, beginnend met de schepping door de Drieënige God en het combineren met de boodschap van Christus’ dood voor de zonde en zijn opstanding.

Informatie: Een modern wetenschappelijk betoog voor ontwerp

Alle ontwerp in levende dingen is gecodeerd in een soort receptenboek met heel veel informatie. Informatie omschrijft de ingewikkeldheid van een volgorde. Het is niet afhankelijk van de aard van de volgorde. Het zou een volgorde van inkt moleculen kunnen zijn op papier (boek). De informatie zit echter niet in de moleculen van de inkt, maar in de patronen. Informatie kan ook opgeslagen worden in patronen van geluidsgolven (zoals spraak), maar wederom, de informatie bestaat niet uit de geluidsgolven zelf; elektrische impulsen (telefoon); magnetische patronen (een harde schijf van een computer).

De anti-theïstische fysicus Paul Davies geeft toe ‘Er is geen wet in de fysica in staat om informatie uit niets te scheppen’ (Een kwantumsprong in geloof). Informatie wetenschapper Werner Gitt heeft gedemonstreerd dat de natuurwetten met betrekking tot informatie aantonen dat in alle bekende gevallen informatie een intelligente zender van de boodschap vereist,¹ een gevolgtrekking die Davies op puur filosofische (religieuze) grond afwijst. Dus de moderne versie van het ontwerp betoog gaat om het ontdekken van een hoge informatie inhoud. In feite is dit precies waar het in het SETI projekt om gaat. Dezoektocht naar buitenaardse intelligentie betreft het proberen om een hoge-informatie radio signaal te ontdekken dat ze als bewijs voor een intelligente bericht verstuurder zouden beschouwen, ook al hebben we geen idee over de aard van de afzender.

In levende dingen is alle informatie opgeslagen in de DNA patronen, die de instructies om eiwitten te maken coderen; de bouwstenen voor alle levens machines. Er zijn vier verschillende types voor DNA ‘letters’, nucleotiden genoemd en 20 verschillende eiwit ‘letters’, amino zuren geheten. Een groep (codon) van 3 DNA ‘letters’ codeert voor één eiwit ‘letter’. De informatie zit niet in chemie van de ‘letters’ zelf, maar in hun volgorde. DNA is ver uit het meest compacte informatie opslag/ophaal system dat bekend is.

Overweeg nu eens dat we de informatie van levende dingen in boekvorm moesten opschrijven. Dawkins geeft toe: ‘Er is genoeg informatie capaciteit in één enkele menselijke cel om alle 30 delen van de Encyclopædia Britannica, drie of vier keer op te slaan.² Zelfs het meest eenvoudige levende organisme heeft 482 eiwit-coderende genen van 580.000 ‘letters’.³

Laten we veronderstellen dat we de technologie bezaten om de andere kant op te gaan en informatie van boeken in DNA op te slaan—dit zou een ideale computer technologie zijn. De hoeveelheid informatie die in het volume van een speldeknop DNA opgeslagen zou kunnen worden, is gelijk aan een stapel paperbacks, elk met een verschillende en specifieke inhoud die 500 keer zo hoog is als de afstand van de aarde naar de maan.⁴ Anders gezegd, een speldeknop uit DNA zou een miljard keer meer informatie kunnen bevatten dan een 4 Gigabyte harde schijf.

Net zo min als de letters van het alfabet op zichzelf de Annalen van Ennius zouden kunnen schrijven, zo kunnen ook de DNA letters niet op zichzelf betekenisvolle reeksen vormen. En net zoals de Annalen zinloos zouden zijn voor iemand die de taal niet verstaat, zo zouden de DNA ‘letter’ reeksen zinloos zijn zonder de ‘taal’ van de DNA code.

Verwijzingen

1. Gitt, W., In the beginning was Information, CLV, Bielefeld, Germany, 1997.
2. Dawkins, R., The Blind Watchmaker, W.W. Norton, NY, USA, p. 115, 1986.
3. Fraser, C.M. et al., The minimal gene complement of Mycoplasma genitalium, Science 270(5235):397–403, 1995; perspective by Goffeau, A., Life with 482 Genes, same issue, pp. 445–446.
4. Gitt, W., Dazzling Design in Miniature, Creation 20(1):6, 1997.