Kromgetrokken aarde

door David Allen 
vertaald door Nathan van Ree

Hebt u geleerd dat geplooide gesteenten in de loop van miljoenen jaren vervormd zijn door geleidelijke inwerking van hitte en druk? Dat is wat mij op de middelbare school geleerd is.

Over het algemeen laten geologische formaties echter duidelijk zien dat het gesteente niet hard en breekbaar kan zijn geweest toen dit plooide.

Zacht en plastisch

Toen ik aan de universiteit studeerde heb ik tijdens geologie-excursies talloze ontsluitingen van gesteenten geïnspecteerd. Bij een meerderheid van de ontsluitingen waarbij het gesteente geplooid was, legde de docent uit dat het gesteente vervormd moet zijn terwijl het sediment nog niet geconsolideerd was en verzadigd was van water.

Men zei dit omdat er, ondanks het feit dat het gesteente duidelijk ernstig vervormd was, nauwelijks sprake was van breukvorming. We realiseerden ons allemaal dat het gesteente niet breekbaar kon zijn geweest als het zo strak geplooid was. Het moet zacht en plastisch zijn geweest. Als het gesteente hard en compact was toen het vervormde, zou het gebroken zijn, niet geplooid.

Tijdens mijn werk als geofysicus heb ik vele voorbeelden bestudeerd van zacht sediment dat geplooid is, waaronder gesteenten bij de Turon River (afbeelding 3 en afbeelding 4) en Ulladulla (afbeelding 7) in Australië en bij Jaipur in India (zie afbeelding 8, afbeeldfing 9, afbeelding 10, afbeelding 11).

De docenten wilden ook dat wij nauwgezet de mineralen en textuur van de ontsluitingen onderzochten. Ze wezen erop dat er geen bewijs was dat het gesteente aan veel hitte of druk had blootgestaan. In plaats daarvan was het duidelijk dat de buiging bij normale temperaturen had plaatsgevonden.

Veel van de geplooide gesteentelagen die we hebben onderzocht zijn enorm. Wat kan deze plooien veroorzaakt hebben? In de meeste gevallen konden de docenten slechts wijzen op een catastrofe. Zij zagen geen mogelijkheid voor welk gradueel proces dan ook dat de gesteenten bij normale temperaturen in strakke plooien vervormd zou hebben zonder ze te breken. Zelfs de dikke sedimentlagen in de Grand Canyon waren nog zacht en plastisch toen ze vervormd raakten (zie Grand Canyon strata show geologic time is imaginary).

Enorme krachten

Er zijn echter andere gevallen waarin het duidelijk is dat de plooiing plaatsvond terwijl het gesteente hard was. Vervormingsexperimenten hebben aangetoond dat dergelijke plooiing mogelijk is onder extreme druk in een kort tijdsbestek of onder gematigde druk gedurende lange tijd. Sommige strak geplooide gesteentelagen zijn zo groot dat ze alleen vanuit de lucht goed waargenomen kunnen worden (afbeelding 6).

Met aanzienlijke plooiingen in hard gesteente over zo’n groot gebied moeten enorme krachten gemoeid zijn geweest, die alleen door een enorme catastrofe verklaard kunnen worden. Kunnen bewegingen van het aardoppervlak op continentale schaal tijdens de zondvloed uit Genesis de grote krachten hebben geproduceerd die nodig zijn om zulke grote, compacte plooien snel te genereren?

Wereldwijde catastrofe

Velen drijven de spot met de gedachte aan de wereldwijde zondvloed en beweren dat normale klimatologische omstandigheden niet een dergelijke gebeurtenis kunnen veroorzaken. Daar hebben ze gelijk in! Het was geen normale gebeurtenis. De zondvloed begon toen ‘alle bronnen van de grote watervloed [zijn] opengebarsten en de sluizen van de hemel [zijn] opengezet’ (Genesis 7:11). De Bijbel is er heel duidelijk over dat de zondvloed een werkelijke gebeurtenis was – een ongelofelijke, wereldwijde catastrofe.

Desondanks stellen sommige mensen dat de Bijbel een lokale vloed moet beschrijven. En zij zoeken slechts naar bewijs voor grote lokale overstromingen in het Midden-Oosten. Als zij zich er echter toe zouden kunnen zetten (al was het maar hypothetisch gesproken) de onmetelijkheid van de zondvloed te accepteren, dan zouden ze snel ‘zien’ dat het geologische bewijs voor een wereldwijd cataclysme overweldigend is.

Logische verklaring

Veel creationisten geloven dat de zondvloed uit Genesis gepaard ging met snelle beweging van de enorme platen waaruit de aardkorst is opgemaakt. Dit verklaart waardoor zoveel sediment nog zacht was toen het werd vervormd. Vloedwateren zouden pas grote hoeveelheden modder en zand hebben afgezet toen bewegende platen het sediment verfrommelden en vervormden terwijl het nog verzadigd was. De zondvloed verklaart ook de kolossale krachten die nodig zijn om enorme gesteenteoppervlakten te plooien.

De Bijbelse zondvloed is een eenvoudige, logische en valide verklaring voor het feit dat we op alle continenten zoveel gesteente aantreffen dat op catastrofale wijze vervormd is.

Geplooid kalksteen

In de Peruviaanse Andes (provincie Ancash) is er kalksteen geplooid (afbeelding 1) doordat een oceanische plaat tegen de rand van de Zuid-Amerikaanse plaat heeft aangeduwd. Gefossiliseerde schelpen die in het gesteente gevonden zijn (afbeelding 2), bevonden zich ooit in zee. Op deze locatie zijn er ook pootafdrukken van dinosauriërs gevonden. Experimenten met geplooid kalksteen¹ tonen aan dat dergelijke lagen geplooid kunnen zijn tijdens de één jaar durende zondvloed uit Genesis.

Tektonische beweging tijdens de zondvloed heeft deze Peruviaanse lagen 5.000 meter boven zeeniveau geduwd. Tijdens deze bodemopheffing zal er sprake zijn geweest van erosie door een snelstromende mix van water en gesteente, gevolgd door glaciale erosie tijdens de IJstijd van na de zondvloed, die het landschap hebben achtergelaten zoals te zien in afbeelding 1. Vandaag de dag zijn de gletsjers teruggeweken en is de erosie vertraagd. Zelfs in het huidige tempo gaat de erosie veel te snel als deze bergen zelfs slechts bij benadering zo lang bestaan zouden moeten hebben als de evolutionaire geologische tijdschaal suggereert.²

Geplooide modder

Al het gesteente in afbeelding 3 is compact geplooid – de close-up (afbeelding 4) toont één plooi. De mineralen in het gesteente laten zien dat het niet erg verhit geweest is, dus het moet geplooid zijn terwijl het sediment verzadigd van water en onverhard was. De zondvloed uit Genesis biedt een logische verklaring voor het feit dat zulke grote hoeveelheden sediment zo compact geplooid kunnen zijn voordat ze de kans hadden uit te harden. (Chelseigh Formation, grauwacke en schalie bij de Turon River, ten westen van Sofala, New South Wales, Australië.)

Groot en klein

Plooien van alle afmetingen nemen snel in aantal toe in het gesteente op aarde – vele zijn zo klein dat ze alleen onder de microscoop zichtbaar zijn (afbeelding 5). Andere zijn zo groot (afbeelding 6) dat ze slechts vanuit de lucht kunnen worden waargenomen. Afbeelding 5 (160 keer vergroot) laat ernstig vervormd kwarts en muskoviet zien (genomen in de buurt van Cooma, New South Wales, Australië).

De mineralogie op de microfoto wekt de indruk dat het gesteente in dit geval uitgehard was toen het vervormde. Dergelijke plooiing is gereproduceerd en vastgelegd in het laboratorium, dus miljoenen jaren zijn niet nodig.³

Als tegenhanger toont de luchtfoto eronder (afbeelding 6) enorme plooien in de buurt van Mt. Isa, Queensland, Australië. Snelle plaatbeweging tijdens de zondvloed uit Genesis zal hebben gezorgd voor de immense krachten die nodig zijn om zulke enorme hoeveelheden gesteente samen te drukken.

In dit geval komt het bewijs overeen met wat verhitting van het gesteente, waarschijnlijk veroorzaakt door de krachten die aan het werk waren.

Verschuivingen

Er is wereldwijd niet alleen een enorme hoeveelheid bewijs voor catastrofale plooiing van zacht, met water doordrenkt gesteente, maar ook voor het verschuiven van enorme blokken materiaal. Op afbeelding 7 is een blok sediment van 4 km² te zien dat is afgebroken en snel in deze positie is geschoven.⁴

Onder de voorkant van het blok is het sediment extreem vervormd. Als dit sediment gedurende miljoenen jaren was neergedaald, zou het zijn uitgehard en compact zijn geworden, wat een dergelijke ongelofelijke verplaatsing onmogelijk zou hebben gemaakt. Tijdens de wereldwijde zondvloed zou het veelvuldig verplaatsen van grote, met water verzadigde en niet-uitgeharde blokken sediment te verwachten zijn (Ulladulla Mudstone, Warden Head, Ulladulla, New South Wales, Australië.)

‘Regenboogcake’mix

Een enorme oppervlakte van catastrofaal vervormde moddersteen ten noorden van Jaipur, Rajastan, India (afbeelding 8), is door water afgezet en ernstig vervormd voor deze tot gesteente kon uitharden. Geen enkel gradueel proces dat miljoenen jaren duurt kan zulke grootschalige vervorming verklaren.

Ander gesteente op dezelfde locatie in India (zie afbeelding 9, afbeelding 10, afbeelding 11) is zó vervormd dat het op een regenboogcakemix lijkt (afbeelding 12). De catastrofale wereldwijde zondvloed is de gebeurtenis waarmee logischerwijs verklaard kan worden hoe een dergelijke mix tot stand heeft kunnen komen – niet kleine, graduele, dagelijkse gebeurtenissen gedurende een looptijd van miljoenen jaren.

Net als wervelingen in een regenboogcake snel gevormd zijn voordat de mix in de cake gebakken wordt, zijn plooien in veel stukken van de aardkorst snel gevormd tijdens een grote waterrijke catastrofe voordat het gesteente is uitgehard. Mineralogisch bewijs bevestigt dat zulke plooien niet langzaam gedurende miljoenen jaren gevormd kunnen zijn. Al dit soort situaties kunnen echter uitstekend verklaard worden in de context van de Bijbelse zondvloed.

Lagen van de Grand Canyon laten zien dat geologische tijd denkbeeldig is

Bezoekers van de Grand Canyon horen de gebruikelijke geologische interpretatie waarmee miljoenen jaren gemoeid zijn. Er wordt ons verteld dat de horizontale formatie op de bodem, de Tapeats Sandstone, 550 miljoen jaar geleden is afgezet en dat de Kaibab Limestone waaruit de rand bestaat 250 miljoen jaar oud is (zie diagram). De tijd die met deze interpretatie gemoeid gaat is moeilijk voorstelbaar.

Opmerkelijk genoeg strekken de lagen van de Grand Canyon zich tot verder dan 400 kilometer in het oostelijke deel van Arizona uit.¹ Daar bevinden ze zich op een minstens 1.600 meter lager niveau. De opheffing van de Grand Canyon zou ongeveer 70 miljoen jaar geleden plaatsgevonden hebben – honderden miljoenen jaren nadat de sedimenten zijn afgezet. Je zou verwachten dat honderden miljoenen jaren meer dan genoeg tijd zouden zijn voor het sediment om tot hard gesteente uit te harden.

Het bewijs toont echter aan dat de sedimenten zacht en nog niet uitgehard waren toen ze gebogen werden. In plaats van net zo gebroken te zijn als de fundering, is de gehele laag uitgedund toen deze gebogen werd. De zandkorrels geven geen aanwijzingen dat het materiaal breekbaar en hard als steen was, aangezien geen van de korrels een uitgerekte vorm heeft.¹ Ook is het materiaal dat de korrels gecementeerd heeft niet gebroken en gerekristalliseerd. In plaats daarvan geeft het bewijs aan dat de laag over de gehele 1.200 meter dikte ervan nog steeds ‘plastisch’ was toen deze werd opgeheven. Met andere woorden, de miljoenen jaren geologische tijd zijn denkbeeldig. De ‘plastische’ deformatie van de Grand Canyon wijst op de realiteit van de catastrofale wereldwijde zondvloed uit de dagen van Noach. – Tas Walker

Referentie

1. Morris, J.D., The Young Earth, Master Books, Arizona, pp. 106–109, 1994.