Bestselling Britse journalist, en homosexuele atheïst, bevestigt de giftigheid van het darwinisme voor het Christelijk geloof

Een recensie over, De vreemde dood van Europa: immigratie, identiteit, Islam door Douglas Murray Bloomsbury Continuum, London, 2017

door John Woodmorappe
vertaald door George Van Apeldoorn

Gepubliceerd: Journal of Creation 32(2):35–37, August 2018

Auteur Douglas Murray is adjunkt redacteur van de Spectator. Hij schrijft ook voor de Sunday Times en Wall Street Journal.

Dit is geen boek over oorsprong. Het gaat hoofdzakelijk over de massa migraties van Derde-Wereld immigranten naar Europa in de laatste decennia. De auteur Murray bespreekt echter de vermindering van het Christendom en christelijke normen in West Europa (en uiteraard in andere westeljke landen). Hiermede loopt zijn mening, komend van een ongelovige, sterk samen met de ‘fundamentalistische christelijke’ opvattingen omtrent de fatale gevolgen van de ‘hogere kritiek’ en darwinisme.

Samenvatting van dit explosieve boek

Dit boek is vol interessante informatie. De schrijver weerlegt de bewering dat massale immigratie naar Europa nodig is omdat blanke Europeanen zelfs geen kinderen op bevolkings-vervangings niveau kunnen hebben. Hij toont aan dat de meeste blanke Europeanen zich zelfs niet één kind kunnen veroorloven, laat staan meerdere, maar zouden beslist graag kinderen willen hebben. Murray toont ook de leegte van de argumenten met betrekking tot diversiteit, medeleven voor vluchtelingen enz. De schrijver neemt met name sterke aanstoot tegen de langdurige tendens van het inboezemen van schuld in de blanken door het voortdurend afschilderen van de Europeanen en hun afstammelingen in andere Eerste-Wereld landen als racisten, kolonialisten en dieven van de landen van de oorspronkelijke bewoners. Murray gaat echter niet zover om deze tendensen toe te schrijven aan de uitdrukkelijke agendas van de culturele marxisten en globalisten.

Europa: Eens de burcht van het Christendom

Douglas Murray schrijft:

“Eeuwenlang kwamen deze grote, zo niet, grootste bronnen van energie in Europa voort uit de aard van de religie van het werelddeel. Het dreef mensen aan ten oorlog en bewoog ze tot verdediging. Het dreef Europa tevens aan tot de grootste hoogten van menselijke creativiteit. Het was de drijfveer voor de Europeanen om de St. Pieter in Rome te bouwen, de Kathedraal van Chartres, de Dom van Florence en de Basiliek van St. Markus in Venetië. Het inspireerde de werken van Bach, Beethoven en Messisaen, Grünwald’s altaar in Isenheim en Leonardo’s Maagd op de rotsen” (pp. 209-210)

De vernietiging van de bijbelse grondlegging van het Christendom

Veel creationisten (bv. Ken Ham) hebben gesproken over de val van het gebouw (Christendom) dat plaats vindt wanneer de fundamenten (Genesis 1) zijn vernietigd (Psalm 11:3). Zonder af te gaan op de Bijbel, gebruikt atheïst Murray toch een sterk vergelijkbaar sjabloon van gedachtengang. Hij realiseert zich ten volle dat het verlies van Bijbels gezag over het onderwerp van feitelijke zaken, het gezag over alle andere onderwerpen ondermijnt. Wijs merkt hij op:

“Desondanks ontving die bron in de negentiende eeuw twee seismische dreunen waarvan het nooit is hersteld, een gat achterlatend dat nooit gevuld is. De gevolgen van de golven van bijbel kritiek die door de duitse universiteiten spoelden in de vroege negentiende eeuw worden twee eeuwen later nog steeds gevoeld….. Europa had kennis van de grote mythen, desondanks was het Christelijke verhaal de fundamentele mythe van het werelddeel en was als zodanig onaantastbaar……. In 1859 werd het vergezeld door de andere partner van de dubbele-dreun tegen het Christelijk geloof, Charles Darwin’s “Over de Oorsprong der Soorten door Middel van Natuurlijke Selectie” (pp. 210-211).

Gevolgen van het modernisme: De Bijbel is gedegradeerd tot een vertelboek

wikipedia.org

Desondanks, hebben liberale theologen en compromitterende evangelischen ons altijd verzekerd dat het voor het religieuze geloof en beleving, niet uitmaakt of de Bijbel wel of niet feitelijk juist is. Murray scheidt zich af van dit onoprechte verhaal. Hij brengt allereerst het gevolg op lange termijn naar voren van het aannemen van bijbelse fouten dat deel uitmaakt van het hogere-kritiek wereldbeeld:

“Uiteengereten door historische vergelijking, vragen over auteurschap en vragen over onfeilbaarheid, moest de generatie van gelovigen na [David Friedrich] Strauss een nieuw tehuis vinden met deze ontdekkingen. Sommigen pretendeerden dat deze veranderingen niet hadden plaatsgevonden, niet terzake waren, of allemaal al eerder waren beantwoord. Maar velen in de geestelijkheid begonnen zich te realiseren dat er een fundamentele verschuiving was gebeurd en dat ook zij moesten verschuiven” (p.211).

Murray laat niets aan de verbeelding over wanneer hij ons informeert over waar het modernisme ons heeft geleid: “Het was nog steeds mogelijk om wijsheid en doel te vinden in de Schriften, maar op z’n best was de Bijbel een boek geworden zoals een Ovid en Homer: grote waarheden bevattend, maar niet op zich waar” (p. 211). Inderdaad! De veelvuldig verguisde Fundamentalisten van de 20ste eeuw waren iets op het spoor.

Evolutie is intrinsiek atheïstisch, punt uit

De kwesties liggen veel dieper dan bijbels gezag. Ze treffen het loutere bestaan van God. Murray grapt:

“Waar eens goddelijk ontwerp alle adembenmende dingen verklaarde, bracht nu Darwin [afbeelding 1] een totaal nieuw voorstel: dat, zoals Richard Dawkins heeft samengevat, ‘Met voldoende tijd, de onwillekeurige overleving van erfelijke eenheden (die zich af en toe incorrect copiëren) complexiteit, verscheidenheid, schoonheid verstrekt, en een illusie van ontwerp die zo alomtegenwoordig is dat het hoegenaamd onmogelijk is om het van opzettelijk intelligent ontwerp te onderscheiden’. Darwin’s ontdekking werd fel gedebatteerd in die tijd, net zoals tegenwoordig. Maar het verzet was tot falen gedoemd. De staat van het argument voor de goddelijke opzet, ná Darwin was niet goed. Dit ging niet meer over een enkele ontdekking, ---het ging zelfs niet over het vullen van een bijzonder groot hiaat in de kennis van de mens. Het was eenvoudigweg de eerste algemene verklaring voor de door ons bevolkte wereld die geen God nodig had. En ook al bleef de oorsprong van het leven een geheim, het idee dat het gehele geheim was opgelost door de beweringen van religie leek steeds minder aannemelijk” (p.211).

De voortdurende erfenis van hogere kritiek en darwinisme

De schrijver steekt het mes diep in degenen die conservatieve Christenen belachelijk maken voor het ‘vechten van de oorlogen van het verleden’. Hij maakt het zonneklaar dat precies het tegenovergestelde het geval is: ”Alhoewel bijna iedereen in Europa nu een of andere versie van deze feiten kent, hebben we nog steeds geen manier gevonden om ermee te leven” (p.211).

Murray geeft dan de reden aan waarom hij denkt dat het Europees Christendom in een dodelijke kringloop verviel:

“De feiten van het verlies van geloof en overtuiging over het werelddeel worden vaak aangehaald en inderdaad als vaststaand aangenomen. Maar de gevolgen hiervan worden niet zo vaak beschouwd. Zelden, zo niet ooit, wordt er erkend dat het traject zoals boven omschreven slechts één ding boven alles betekende: Europa had haar fundamentele verhaal verloren. En het verlies van godsdienst in Europa liet niet slechts een gat achter in de morele of ethische vooruitzichten van een werelddeel, het liet zelfs een gat achter in haar geografie” (p. 212).

M.a.w. het centrum van elk dorp in Europa is een kerk geweest.

Bovendien ontbreekt het kleine beetje wat er nog van het Christendom in Europa over is aan overtuiging en gezag: “Waar er nog geloof bestaat is het óf totaal onkundig---zoals in de evangelische gemeenschappen--- óf is het gewond en zwak. In heel weinig plaatsen behoudt het het vertrouwen dat het vroeger had, en geen enkele van deze buitenposten worden door de tendensen van de tijd bevoordeeld” (p. 212). Daar komt bij dat: “Zelfs diegenen die hun onmacht betreuren om met het geloof in contact te komen dat hen in het verleden voortstuwde, niet weer opnieuw kunnen geloven om simpelweg hun aandrijving te herwinnen” (p.213). Dit kan veralgemeend worden: “We gedragen ons soms alsof we de zekerheden van onze voorvaders hadden, desondanks hebben er geen één, en geen van hun vertroostingen” (p. 223)

Radicaal individualisme, nihilisme en zelfzuchtig hedonisme hebben Europa’s Christelijk erfgoed vervangen

De Bijbel waarschuwt tegen de liefde voor geneugten die de liefde voor God overchrijdt als een vuurvast teken van dodelijke afvalligheid (2 Tim. 3:4). Genoegen is tegenwoordig het eind-doel, omdat er niets meer is om te hopen (Jes. 22:13). Breng dan de extreme secularisatie van Europa ten tonele. Het heeft de bevolking hoofdzakelijk gereduceerd tot genotzucht, en deze baldadigheid begint steeds meer in de academia en media te verschijnen. Murray biedt als slot commentaar aan:

“We zijn geen ‘absolute’ cynici geworden, maar we zijn diep ‘wantrouwend’ over alle waarheden. Het feit dat al onze utopieën zo verschrikkelijk hebben gefaald heeft niet alleen ons geloof in hen vernietigd. Het heeft ons geloof in iedere en alle ideologieën vernietigd. Het schijnt dat dit bepaalde wereld-beeld aangeslagen heeft. Niet slechts de amusements industrieën, maar ook de informatie industrieën richten zich op bevolkingen, die slechts vastberaden zijn op een betrekkelijk oppervlakkig soort van persoonnlijk genoegen” (p.222).

Conclusies

Het gaat tegen je intuïtie in dat een homosexueel en atheïst het eens zou zijn met conservatieve Christenen over onderwerpen die met oorsprong hebben uit te staan. Desondanks is dat hetgeen bestselling auteur Douglas Murray tot op verrassende mate is. Uiteraard zijn andere atheïsten open geweest over het feit dat God en evolutie onverenigbaar zijn, maar ze hebben dat over het algemeen gedaan vanuit een neerbuigende en triomfalistische mentaliteit. Dat doet Murray niet. In feite lijkt het alsof hij een element van medelevende spijt heeft over de dood van het Christendom dankzij de bijl van hogere kritiek en vervolgens het darwinisme.

Problemen die de onfeilbaarheid van de Bijbel omringen, en het bedrog van evolutie zijn verre van hopeloos ouderwets. Ze zijn net zo relevant als ze ooit geweest zijn. Dus wat doen we nu? Als Europa en andere europeaans afkomstige landen ooit een echte, (en niet een simpele modieuze of vluchtige) geestelijke opwekking ervaren willen, zal het gegrondvest moeten zijn op een herontdekking en unanieme verwoording van de absolute waarheid van de Schriften.