Explore
Also Available in:

Diamantët: miku më i mirë i krijimbesuesit

Radiokarboni në diamantë: armik i ‘miliona vjetëve’

nga Jonathan Sarfati
përktheu Dan Baynes

Karboni

Çfarë kanë të përbashkët diamantët xixëllues dhe grafiti i errët dhe i butë i lapsave? Që të dy janë forma (allotrope) karboni. Shumica e atomeve të karbonit janë 12 herë më të rënda sesa hidrogjeni (12C), rreth një në 100 është 13 herë më i rëndë (13C), dhe një në një trilion (1012) është 14 herë më i rëndë (14C). Nga këto lloje (izotope) të ndryshme karboni, 14C quhet radiokarbon, sepse është radioaktiv – pra kalbet me kalimin e kohës.

Datimi me radiokarbon

wikipediaa rough diamond

Disa përpiqen të masin moshën sipas sasisë së 14C të kalbur. Shumë njerëz besojnë se datimi me radiokarbon vërteton një moshë prej miliarda vjeç.1 Por evolucionistët e dinë se nuk e vërteton dot, sepse 14C kalbet shumë shpejt. Periudha e tij radioaktive (t½ ) është vetëm 5,730 vjet – d.m.th. çdo 5,730 vjet, gjysma e saj kalbet. Pas dy periudhash, mbetet një çerek; pas tre periudhash, vetëm një e teta; pas 10 periudhash, mbetet më pak se një e mijta.2 Në fakt, edhe një sasi 14C e madje sa toka do të ishte kalbur tërësisht brenda më pak se një milion vjetësh.3

Kështu pra, po të ishin vërtet mostrat miliona vjeçe, nuk do të kishte mbetur fare radiokarboni. Por nuk gjejmë këtë situatë, madje edhe me detektorë shumë të ndjeshme të 14C.4

Diamantët

Diamanti është substanca më e fortë që njohim, kështu që brendësia e tij duhet t’i qëndrojë shumë fort ndotjes. Diamantit i duhet një presion shumë i madh që të formohet – presion ky i cili gjendet në Tokë në natyrë vetëm thellë poshtë sipërfaqes. Kështu ata kanë të ngjarë të jenë formuar në një thellësi prej 100-200 km. Gjeologët besojnë që ata që gjejmë duhet të jenë transportuar në sipërfaqe me shpejtësi supersonike5, në shpërthime tepër të dhunshme nëpërmjet kanaleve vullkanike. Disa gjenden në këto kanale, p.sh. kimberlitët, kurse diamantë të tjera u liruan nga gërryerja ujor dhe u depozituan gjetiu (këta quhen diamantë aluvialë). Sipas evolucionistëve, diamantët kanë rreth 1-3 miliarda vjet që u formuan.5

Datimi i diamantëve

Gjeofizikani Dr John Baumgardner, anëtar i grupit kërkimor RATE6, shqyrtoi 14C tek disa diamantë.7 Nëse janë vërtet mbi një miliard vjeç nuk duhet të kishin fare 14C, por laboratori radiokarbon njoftoi që kishin mbi 10 herë më shumë sesa kufiri teknik i zbulimit. Kështu ata kishin një ‘moshë’ radiokarbonike shumë më të vogël sesa një milion vjeç! Dr Baumgardner përsëriti këtë me gjashtë diamantë të tjerë aluvialë nga Namibia, dhe këta kishin akoma më shumë radiokarbon.

Prania e radiokarbonit tek këta diamantë ku nuk duhet të gjendet, del kështu si evidencë xixëlluese për një botë ‘të re’, tamam siç na tregon Bibla.

Vërejtje (teknike) dhe përgjigje

  1. Leximet 14C tek diamantët janë rezultat i rrezatimit mjedisor tek detektori. Kjo tregon që kundërshtuesi as që e kupton metodën. Detektori AMS nuk mat rrezatimin por atomet. Metoda e vjetëruar me shkëlqim numëronte vetëm atome në kalbje, kështu që ishte shumë më pak e ndjeshme. Përveç kësaj, mesatarja e raporteve 14C/C tek diamantët e Dr Baumgardner ishte afër 0.12±0.01 pMC (përqind e karbonit të sotëm), mjaft më lart sesa niveli i mjedisit të laboratorit prej gazi natyror të pastruar (0.08 pMC).
  2. 14C u krijua nga zbërthimi i uraniumit (ky pretekst u propozua për 14C tek qymyrguri, gjë që u analizua gjithashtu në kumtesën e Dr Baumgardner, por është e pamundur për diamantët). Por atëherë, në mënyrë të shpjegohet 14C i vërejtur, qymyrgurit do t’i duhej të përmbante 99% uranium, pra do të thoshim popullorçe që mostra do të ishte ‘uranium’ dhe jo ‘qymyrgur’.1
  3. 14C u krijua nga kapja e neutroneve nga papastërtitë e 14N në diamantët. Por kjo do të formonte më pak se një të dhjetëmijtën e sasisë së matur, qoftë edhe në rastet më të favorshme të kalbjes normale. Madje siç vë në dukje Dr Paul Giem:

    ‘Mund të hamendësohet që neutronet kanë qenë dikur mjaft më të bollshme sesa ç’janë sot, gjë që shpjegon pse ka kaq shumë karbon-14 në mostrat tona eksperimentale. Por numri i kërkuar i neutroneve duhet të jetë mbi një milion herë më i madh sesa numri që gjendet sot, për të paktën 6,000 vjet; dhe sa herë që hedhim mbrapa 5,730 vjet ‘reshjen’ e neutroneve, dyfishojmë numrin e duhur të tyre. Sa herë që gjysmojmë kohëzgjatjen e reshjes së neutroneve, dyfishojmë afërsisht intensitetin e saj të duhur. Më në fund problemi bëhet i pakapërcyeshëm. Për më tepër, meqë azoti-14 kap neutronet 110,000 herë më kollaj sesa karboni-13, një mostër me 0.000 0091% azot duhet të ketë dy herë përmbajtjen e karbonit-14 të një mostre pa azot fare. Po të ishte kapja e neutroneve një burim i konsiderueshëm i karbonit-14 në një mostër të caktuar, datat e radiokarbonit do të varionin së tepërmi në varësi të përmbajtjes së azotit në mostër. Të dhëna të këtilla nuk njoh. Mbase ky efekt duhet kërkuar nga çdo njeri i cili propozon me tërë mend që sasi të konsiderueshme karboni-14 u prodhuan nga sinteza bërthamore in situ [në vend].’2

    Madje, po të ishte përgjegjëse ndotja atmosferike, tërë përmbajtja e karbonit duhej shkëmbyer afërsisht çdo milion vjet. Por po të ishte duke ndodhur kjo, do të prisnim ndryshime tepër të mëdha midis datave të radiokarbonit në varësi të porozitetit dhe trashësisë, gjë që gjithashtu do ta bënte metodën të papërdorshme.1 Prandaj Dr Baumgardner në fillim besonte që 14C duhet të ketë qenë i pranishëm që në fillim. Por nëse u përshpejtua kalbja radioaktive, ta zëmë një periudhë të vonshme me efekt sa të 500 miliona vjetëve me shpejtësi të sotme, kjo mund të shpjegonte disa nga sasitë e vëzhguara. Në fakt, kolegët e tij tek grupi RATE kanë treguar evidenca të mira për përshpejtimin e kalbjes në të kaluarën, gjë që do të përgënjeshtronte datimin radioaktiv.

  4. ‘Datat’ 14C për diamantët prej 55,700 vjetësh, prapë ishin shumë më të vjetra sesa historiku biblik. Kjo anashkalon argumentin: nuk pretendojmë që kjo ‘datë’ është në fakt mosha e vërtetë, por që nuk do të kishte aspak 14C po të ishte Toka vetëm një milion vjeçe, të mos themi 4.6 miliarda vjeçe! Një pikë tjetër është se data prej 55,700 vjetësh varet nga një nivel i presupozuar i 14C në atmosferë. Duke qenë se askush (qoftë krijimbesues ose evolucionist) thotë që karboni është shkëmbyer midis diamantit dhe atmosferës, nuk ka kuptim të përdorësh formulën standarde për datimin me 14C për të llogaritur moshën e diamantit. Për më tepër, datimi me 14C presupozon që raporti 14C/C nuk ka ndryshuar. Por Përmbytja duhet të ketë varrosur një numër shumë të madh gjallesash karbonmbajtëse, dhe disa prej tyre ka të ngjarë të kenë formuar qymyrin, naftën dhe gazin natyror të sotëm si dhe një pjesë të gurëve të sotëm gëlqerorë që përmbajnë fosile. Studime të biosferës së lashtë tregojnë që në të kaluar ka patur disa qindra herë më shumë karbon sesa sot, kështu që raporti 14C/C do të ketë qenë disa qindra herë më i vogël. Kjo shpjegon sasitë e vogla të vëzhguara të 14C që gjenden në mostra ‘të vjetra’ të cilat ka të ngjarë të jenë varrosur gjatë Përmbytjes.

Referenca

  1. Rotta, R.B., A ka shpjegime evolucionare për radiokarbonin anormal në qymyrgur? Creation Research Society Quarterly 41(2):104-112, Shtator 2004.
  2. Giem, P., Carbon-14 content of fossil carbon, Origins 51:6–30, 2001, grisda.org.

Referenca dhe shënime

  1. Për shembull, ‘pastori’ Barry Lynn, udhëheqësi i grupit antikristian ‘Americans United for the Separation of Church and State’, shpalli në një debat të transmetuar në TV kombëtar, ‘Datimi me karbon, i cili tregon që Toka është miliarda vjeçe!’ (Firing Line, PBS, 19 Dhjetor 1997). Kthehuni në tekst.
  2. Koha t pas fillimit të kalbjes radioaktive mund të llogaritet me formulën N/N0 = e–λt, ku N është numri i atomeve të matura në kohën e sotme; N0 është numri në fillim; l, konstantja e kalbjes, e cila lidhet me periudhën radioaktive t½ sipas formulës l = ln2/t½. Kjo presupozon që sistemi është i mbyllur, kështu që humbja e atomeve ndodh thjesht nëpërmjet kalbjes, si dhe që shpejtësia e kalbjes është konstante. Shihni edhe tek Sarfati, J., Refuting Compromise, kap. 12, Master Books, Arkansas, SHBA, 2004. Kthehuni në tekst.
  3. Masa e Tokës është 6x1027 g; pra 4.3x1026 mole 14C. Çdo mol përmban numrin e Avogadros (NA = 6.022x1023) të atomeve. Duhen vetëm 167 gjysmime që të arrihet në një atom të vetëm (log2 (4.3x1026 mol x 6.022x1023 mol–1) = log10 (2.58x1050)/log10 2), dhe 167 periudha radioaktive përbëjnë mjaft më pak se një milion vjet. Kthehuni në tekst.
  4. AMS (spektrometria e masave me përshpejtues) numëron vetë atomet, dhe mund të dallojë një atom 14C në më shumë se 1016 atome, ose të masë një raport 14C/C prej <10–16 ose 0.01% të raportit të sotëm (0.01 pMC, përqind karbon i sotëm). Kthehuni në tekst.
  5. Përndryshe diamanti do të kalitej në grafit. Shihni tek Snelling, A., Diamonds evidence of explosive geological processes, Creation 16(1):42-45, 1993; krah. Diamond Science, diamondwholesalecorporation.com/diamond-knowledge-2/scientific-facts, u lexua më 22 Maj 2006. Kthehuni në tekst.
  6. Vardiman, L., Snelling, A. and Chaffin, E., Radioisotopes and the Age of the Earth, Vol. II, ch. 8, Institute for Creation Research, California, SHBA, 2005. Dr Baumgardner shqyrtoi edhe shumë mostra qymyrguri, të cilat gjithashtu dolën se përmbanin 14C. Kthehuni në tekst.
  7. Baumgardner, J., 14C evidence for a recent global flood and a young earth; tek ref. 6, kap. 8. Shihni edhe tek kumtesa e tij Measurable 14C in fossilized organic materials: confirming the young earth creation-flood model, 5th International Conference on Creationism, 2003. Kthehuni në tekst.