Nadzwyczajny dowód zaplanowanego, młodego i stabilnego układu słonecznego

Autor Andrew Sibley
Tłumacz Andrew Ostapowicz

Wyłania się dalszy dowód nadzwyczajnej stabilności układu słonecznego. Donosiliśmy już o tym uprzednio (Creation 44(3):8, 2022). Dowody w całej galaktyce wskazują, że inne układy gwiezdne (planety krążące wokół innych gwiazd) są bardzo chaotyczne. Planety te mają bardzo wydłużone eliptyczne orbity i są na ogół wiele bliższe do gwiazd niż planety w naszym układzie słonecznym, tzn. dobrze usytuowane wewnątrz „strefy Złotowłoski”, gdzie możliwe jest istnienie życia. Średniego rozmiaru planety są dość powszechne w innych układach, ale nie ma w naszym układzie słonecznym planet średniego rozmiaru; są natomiast giganty lodowe i giganty gazowe z jednej strony i małe planety skalne (jak nasza Ziemia) z drugiej. Używając modelu Nicejskiego¹, naukowcy uprzednio znaleźli, że gazowe giganty, jak Jowisz i Saturn regulują orbity mniejszych planet wewnętrznych (Merkury, Wenus, Ziemia, Mars) i zapobiegają ich niestabilności i zbliżaniu się do Słońca.²

Świeccy naukowcy uważają, że na strukturę i ewolucję układu słonecznego wpłynęły bliskie mijania z gwiazdami. Jednak matematyczne modelowanie zespołu naukowców wykazało, że takie bliskie spotkanie mogłoby naruszyć równowagę całego układu, gdyż naruszenie orbity jednej z zewnętrznych planet miałoby odbicie w orbitach wszystkich pozostałych planet. Np. gdyby dłuższa półoś³ Neptuna została zmieniona tylko o 0.1%, prawdopodobieństwo destabilizacji całego układu zwiększyłoby się dziesięciokrotnie w ciągu 5 miliardów lat (czyli w czasie naturalistycznego wieku przypisywanego układowi słonecznemu).⁴ Jest to poważny problem dla scenariuszy naturalistycznych.

Dalsze studia wskazały, że nasz układ słoneczny ma wbudowane ograniczenia ruchów orbit wewnętrznych planet, zapobiegające powiększającym się bezładnie odchyleniom i zderzeniom. Francuski matematyk, Henri Poincare (1854-1912), wsławił się przez ukazanie niemożliwości dokładnego modelowania ruchów trzech lub więcej ciał (problem trzech ciał), gdyż możliwość przewidywania ich ruchów zmniejsza się z upływem czasu. Stąd małe zmiany w pozycjach wewnętrznych planet doprowadziłyby do destabilizacji ich porządku w ciągu tylko 100 milionów lat, co jest jedną piątą przypuszczanego przez ewolucję wieku układu słonecznego.

Jednakowoż ostatnie modelowania matematyczne sugerują iż niektóre z symetrii orbit planetarnych zapobiegają temu, co ogranicza działanie sił chaotycznych.⁵ Nie ma jednak dowodów takiej stabilności w innych układach słonecznych Drogi Mlecznej.

Niezwykła stabilność i porządek naszego układu słonecznego wskazują na cudowny projekt inteligencji i dobroci Bożej. Chaotyczne czynniki ograniczyłyby także wiek naszego układu słonecznego, wskazując na maksymalny wiek krótszy niż dozwala pogląd naturalistyczny. Jak podaje opis stworzenia w Księdze Rodzaju, słońce, księżyc i planety zostały zaplanowane i umieszczone w swych pozycjach według Boskich celów „aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata” (Rdz.1:14).