Radioactieve dateringsmethoden

De manier waarop men conflicterende resultaten hetzelfde verhaal laat vertellen

by Tas Walker
Vertaald door Gertim Alberda

Als het gaat om het meten van de leeftijd van dingen, dan wordt ons voorgehouden dat er een dozijn verschillende radioactieve meetmethoden zijn en dat ze allemaal hetzelfde antwoord geven. Is dat eigenlijk wel zo?

Fossiel hout uit een steengroeve, nabij de stad Banburry in Engeland, een kleine 130 kilometer ten Noordwesten van Londen, werd gedateerd met gebruik van de koolstof-14 methode.¹ De leeftijd die er uit resulteerde, varieerde van 20,7 tot tot 28,8 duizend jaar oud, terwijl de kalksteen, waarin het hout gevonden werd, uit het Jura tijdperk stamde en 183 miljoen jaar oud was. Dit maakt duidelijk dat de dateringsmethoden met elkaar conflicteren.

Stenen, gevonden in een lava-koepel in de krater van de St. Helens berg, in Amerika, werden gedateerd met de Kalium-Argonmethode. Monsters uit een hele steen lieten een leeftijd zien van 350.000 jaar.³ Toen vervolgens een aantal amfiboolmineralen uit dit steenmonster werden geëxtraheerd en deze apart werden geanalyseerd, bleek hun leeftijd meer dan het dubbele, namelijk 900.000 jaar. Twee mineraalmonsters van een ander mineraal, Pyroxeen, gaven een leeftijd van 1,7 miljoen en 2,8 miljoen jaar. Welke leeftijd is nu de juiste? (Geen enkele.) De lava-afzetting was gevormd nadat de St. Helens in 1980 uitbarstte en de proefmonsters waren slechts 10 jaar oud. Dit laat nog meer de tegenstrijdige resultaten van dateringsmethoden zien.

Creationistische wetenschappers hebben tientallen van dit soort inconsistenties en afwijkingen onthuld. Verrassend genoeg worden de mainstream-geologen door deze tegenstrijdige resultaten niet van hun stuk gebracht. Ze geloven oprecht dat de wereld miljarden jaren oud is en de tegenstrijdige resultaten zorgen er niet voor dat ze hun geloof in twijfel trekken. In hun beleving stellen deze conflicten hen slechts voor een klein mysterie, waarvan ze denken dat die wel opgelost zal worden met creatief denken en nog meer onderzoek.

In zijn bekende studieboek over Isotopengeologie, legt Gunter Faure de verschillende radioactieve dateringsmethoden uit, waaronder de zogeheten 'Isochroonmethode'. Wanneer de resultaten voor een aantal steenmonsters zijn uitgezet in een grafiek en een rechte lijn vormen, dan kan de onderzoeker een leeftijd voor de monsters bepalen. Faure waarschuwt zijn lezers echter om de leeftijdsuitslag niet klakkeloos te accepteren.

Hij geeft een voorbeeld van vulkanische lava langs de grens van Oeganda, Zaïre en Rwanda, in Oost-Afrika. Die lava staat er om bekend relatief jong te zijn, mogelijk uitgebarsten in historische tijden,⁴ en toch leverde de Rubidium-Strontium-isochroonmethode een rechte lijn op, die een leeftijd te zien gaf van 773 miljoen jaar. Verontrust dit de wetenschappers dan niet? Nee. Ze hebben het volste vertrouwen in de methode. De sleutel hiertoe ligt in hun denken en in de manier waarop deze resultaten worden geïnterpreteerd. Faure zegt echter dat we in dit geval de lijn niet zouden moeten beschouwen als een 'isochroon', maar als een 'meng-lijn'. Maar hoe kunnen we dan het verschil bepalen? Dat kunnen we niet. De enige manier waarop we kunnen weten dat het om een 'meng-lijn' gaat, is als de uitgerekende leeftijd niet klopt en de enige manier waarop we dat kunnen weten, is wanneer we van te voren zekerheid hebben over wat die leeftijd zou moeten zijn.

In een ander voorbeeld, stelde Okudaira e.a. isochroon-leeftijden vast van een gesteente, genaamd Amfiboliet, waarvan de monsters uit Zuid-Oost India kwamen. Met de Rubidium-Strontiummethode kwamen ze op een leeftijd van 481 miljoen jaar, maar met de Samarium-Neodymiummethode kwamen ze op een leeftijd van bijna het dubbele, namelijk 824 miljoen jaar.⁵ Zorgde het feit dat dit niet met elkaar overeenkwam nu voor twijfel over de dateringsmethoden? Allerminst. Ze hieven de tegenstrijdigheid op door de manier waarop ze de resultaten interpreteerden. Ze zeiden dat de de oudste leeftijd die leeftijd was, waarop het gesteente een metamorfose onderging, terwijl de jongere leeftijd de leeftijd was, waarin het gesteente in een later stadium verhit was geraakt. Hoe wisten ze dat? Het maakt niet uit wat de getallen zijn, een plausibel verhaal kan altijd achteraf verzonnen worden, als de resultaten eenmaal binnen zijn.

Nog een voorbeeld gaat over een vulkanische regio in Zuid-India; het betrof hier een zogeheten 'pluton'.⁶ Bij gebruik van de Lood-Loodmethode, resulteerde een analyse van een compleet steenmonster in een leeftijd zien van 508 miljoen jaar. Met de Kalium-Argonmethode gaven proefmonsters van 'Mica' een leeftijd van 450 miljoen jaar. Zirconen, bij gebruikmaking van de Uranium-Loodmethode, gaven een leeftijd prijs van 572 miljoen jaar. Drie verschillende methoden; drie verschillende resultaten. Zorgde dit er voor dat de onderzoekers gingen twijfelen over de radioactieve dateringsmethoden? Nee. Ze pasten gewoon wat creative interpretatie toe. Ze zeiden dat de verschillende leeftijden veroorzaakt werden, doordat de enorm grote pluton over miljoenen jaren langzaam afgekoeld was en dat dit de verschillende mineralen op verschillende manieren beïnvloed heeft. In plaats van dat het een probleem vormde, leidde de tegenstrijdigheid juist tot een nieuwe 'vondst'.

Tegenstrijdige radioactieve dateringsresultaten worden voortdurend gerapporteerd en, op zichzelf beschouwd, is er geen enkele manier om te bepalen wat dat te betekenen heeft. Daarom ook onderzoeken geologen hoe andere geologen de andere gesteenten in het gebied hebben geïnterpreteerd, om er zo achter te komen wat voor soort leeftijden men kan verwachten. Dan bedenken ze vervolgens een verhaal om de getallen zodanig te verklaren, dat ze deel uitmaken van de geologische geschiedenis van dat gebied. Creationistische geologen zijn echter van mening dat de Bijbel de ware geschiedenis van de aarde vermeldt en dat de rotsen minder dan 6000 jaar oud zijn. Omdat de Bijbel betrouwbaar en historisch verifieerbaar is, achten wij het wetenschappelijk verantwoord de radioactieve dateringsresultaten vanuit het Bijbelse scenario te interpreteren.⁷