Szesnastu wnuków Noego

Świecka historia daje wiele dowodów wskazujących, że ludzie którzy przeżyli potop rzeczywiście istnieli, a ich imiona zostały wielce utrwalone w starodawnym świecie.

Autorzy Harold Hunt i Russell Grigg
Tłumacz Andrew Ostapowicz

Fot. wikimedia commons

Kiedy Noe i jego rodzina opuścili Arkę, byli jedynymi ludźmi na Ziemi. Od Noego i jego trzech synów oraz ich żon zależało zaludnienie na nowo Ziemi przez dzieci, które narodziły się im po potopie. Z wnuków Noego 16-tu zostało wymienionych po imieniu w 10-tym rozdziale Księgi Rodzaju.

Bóg pozostawił nam mnóstwo dowodów, że tych 16-tu wnuków rzeczywiście istniało, że ich imiona, podane w Biblii, były dokładnie ich imionami, i że po rozproszeniu od wieży Babel (Rdz.11:1-32) ich potomkowie rozprzestrzenili się po ziemi i zapoczątkowali różne narody starożytnego świata.

Pierwsze pokolenia po Potopie żyły wiele lat, niektórzy z mężczyzn przeżyli swych synów, wnuków i prawnuków. Postawiło to ich w szczególnej pozycji. Szesnastu wnuków Noego było głowami ich rodzinnych klanów, które stały się wielką ludnością w ich rejonach. Nastąpił szereg skutków:

1. Ludność danej okolicy przybierała nazwę od imienia ich wspólnego przodka.
2. Nazywali swoją ziemię, a często także główne miasto, tym samym imieniem.
3. Czasami różne narody popadły w czczenie przodków. Gdy to się zdarzyło, było to rzeczą naturalną, by nazwać swego boga imieniem swego przodka, lub też twierdzić, że to ich długo-żyjący przodek był ich bogiem.

Wszystko to znaczy, że dowody zostały zachowane w taki sposób, że nigdy nie zostaną zatracone, a cała przebiegłość ludzka nie może ich wymazać. Teraz się im przyjrzymy.

Siedmiu synów Jafeta

Rdz.10:1-2 pisze:

„Oto potomstwo synów Noego: Sema, Chama i Jafeta. Po potopie urodzili się im następujący synowie: Synowie Jafeta: Gomer, Magog, Madaj, Jawan, Tubal, Meszek i Tiras.

Pierwszy z wnuków Noego został wspomniany Gomer. Ezechiel umiejscawia wczesnych potomków Gomera, wraz z Togarmą (synem Gomera), na dalekiej północy (Ez.38:6). W dzisiejszej Turcji jest okolica, która w czasach Nowego Testamentu nosiła nazwę Galacja. Żydowski historyk Józef Flawiusz zapisał, że lud nazywany Galacjanami lub Gaulami za jego czasów (ok. 93 n.e.), dawniej byli nazywani Gomerytami.¹

Wyemigrowali oni na zachód do regionu, który dziś jest Francją i Hiszpanią. Przez wiele stuleci Francja była znana jako Gaul, od potomków Gomera. Północno zachodnia Hiszpania do dziś nazywana jest Galicją.

Wielkie imperia przeszłości: Egipt. Asyria, Babilon i Persja wszystkie mają mocne połączenia historyczne do postaci biblijnych połączonych z synami Noego. Większość, jeśli nie wszystkie, z plemion i narodów, można połączyć z nimi przez ich potomków.

Ogromny, wyrzeźbiony posąg wielkiego faraona Ramzesa II (po lewej). Petra, ruiny starożytnego miasta Nabatejczyków (po prawej).

Niektórzy z potomków Gomera powędrowali dalej, tam gdzie dzisiaj jest Walia. Walijski historyk, Davis, notuje tradycyjne wierzenie w Walii, że potomkowie Gomera „przybyli na wyspę Brytanii z Francji, około trzysta lat po potopie”.² Notuje także, że język walijski nazywa się Gomeraeg (ich przodkiem był Gomer).

Inni członkowie ich klanu osiedlili się po drodze, włączając w to Armenię. Synowie Gomera to „Aszkanaz, Rifat i Togarma” (Rdz.10:3). Encyklopedia Brytyjska podaje, że Ormianie tradycyjnie twierdzą, że są potomkami Togarmy i Aszkanaza.³ Starożytna Armenia rozciągała się do terenów Turcji. Nazwa Turcja (ang. Turkey) prawdopodobnie pochodzi od Togarma. Inni z nich zawędrowali do Europy (na teren dzisiejszych Niemiec – przyp. tłum.) Hebrajska nazwa Niemiec to Aszkenaz.

Następny wymieniony wnuk to Magog. Według Ezechiela, Magog mieszkał w północnych stronach (Ezk.38:15; 39:2). Józef Flawiusz zanotował, że ci, których nazywał potomkami Magoga, Grecy nazywali Scytami.¹ Według Encyklopedii Brytyjskiej, Scytia to starożytna nazwa rejonu, który obecnie włącza część Rumunii i Ukrainy.⁴

Następny wnuk to Madaj. Razem z Elamem, synem Seta, Madaj jest praojcem dzisiejszych Irańczyków. Józef Flawiusz twierdził, że potomkowie Madaja byli przez Greków nazywani Medami.¹ Kiedykolwiek Medowie są wspomniani w Starym Testamencie, używane jest hebrajskie słowo Madai. Po czasach Cyrusa, Medowie zawsze (z jednym wyjątkiem) są wspominani razem z Persami. Stali się bowiem jednym królestwem z jednym prawem – „prawem Medów i Persów” (Dan.6:8,12,15). Później byli nazywani po prostu Persami. Od r. 1935 nazywają swój kraj Iranem. Medowie także „zasiedlili Indie”.⁵

Imię następnego wnuka, Jawan, jest hebrajskim słowem dla Grecji. Różne określenia Grecji pojawiają się w Starym Testamencie pięć razy, ale hebrajskie słowo jest za każdym Jawan. Daniel wspomina „króla Jawanu”(Dan.8:21; zob. przyp. w BT). Synowie Jawana to: „Elisza i Tarszisz, Kittim i Dodanim” (Rdz.10:4), a każdy z nich miał połączenie z ludem Grecji. Elizjanie (starożytny lud grecki) oczywiście otrzymali swą nazwę od Eliszy. Tarszisz znajdował się w rejonie Cylicji (obecna Turcja).

Encyklopedia Brytyjska podaje, że Kittim to biblijna nazwa Cypru.⁶ Lud, który początkowo osiedlił się wokół Troi, czcił Jowisza nazywając go Jupiter Dodonaeus, co być może łączy się z czwartym synem Jawana, a imię Jupiter pochodziło od „Jafet”. Jego wyrocznia znajdowała się w Dodena. Grecy czcili tego boga pod imieniem Zeus.

Następnym jest Tubal. Ezechiel wymienia go razem z Gogiem i Meszekiem (Eze.39:1). TIglat-Pileser I, król Asyrii około 1100 p.n.e, potomków Tubala nazywa Tabali. Józef Flawiusz nazywa ich Tobeli, później byli znani jako Iberyci.¹

„Ich kraj, za czasów Józefa Flawiusza, przez Rzymian nazywany był Iberią, i obejmował obecną Gruzję, ze stolicą, której nazwa – Tbilisi – pochodzi od imienia Tubal. Stąd, przekroczywszy Kaukaz, lud ten posunął się na północny –wschód, nadając swą plemienną nazwę rzece Tobol, a stąd także sławnemu miastu Tobolsk.”⁷

Meszek, imię następnego wnuka, to starożytna nazwa Moskwy. Moskwa to nazwa stolicy Rosji i także rejonu wokół miasta. Do dziś, jedna część, Nizina Mieszczorska, nadal nosi nieco zmienione przez stulecia imię Meszek.

Według Józefa Flawiusza, potomkowie wnuka Tirasa nazywani byli Tirasjanami. Grecy zmienili ją na Tracjan.¹ Tracja sięgała od Macedonii na południu do rzeki Dunaj na północy i do Morza Czarnego na wschodzie. Obejmowała większość z tego co później stało się Jugosławią. World Book Encyclopaedia podaje: „Lud Tracji stanowili nieokrzesani Indo-Europejczycy, lubujący się w wojnach i łupiestwie.”⁸ Tiras był czczony przez swych potomków jako Turas lub Tor, bóg gromów.

Czterech synów Chama

Następnie przychodzimy do synów Chama: Kusz, Put, Misraim i Kanaan (Rdz.10:6).

Potomkowie Chama żyją głównie w Południowo Zachodniej Azji i w Afryce. Biblia często odnosi się do Afryki jako ziemia Chama (Ps,105:23,27; 106:22). Imię szesnastego wnuka Noego, Kusz jest hebrajską nazwą dla dawnej Etiopii (od Asuanu na południe do Chartum). Bez wyjątku, słowo Ethiopia jest w angielskiej biblii tłumaczeniem hebrajskiego słowa Kusz. Józef Flawiusz tłumaczył to imię jako Czus, pisząc też, że za jego dni Etiopczycy byli nazywani Czusytami, przez siebie samych i przez wszystkich Azjatów.⁹

Następny wspomniany wnuk Noego to Micraim (מצרים) co po hebrajsku znaczy Egipt. Nazwa Egipt powtarza się setki razy w Starym Testamencie i (z jednym wyjątkiem) zawsze jest tłumaczeniem słowa Micraim. Np. przy pogrzebie Jakuba Kananejczycy obserwujący uroczystość żałobną Egipcjan nazwali to miejsce Abel Misraim (Rdz.50:11) .

Put, imię następnego wnuka Noego, to hebrajska nazwa Libii. Tak jest tłumaczona trzykrotnie w Starym Testamencie. Starożytna rzeka Put była w Libii. Za czasów Daniela nazwa została zmieniona na Libia (Dan.11:43). Józef Flawiusz podaje: „Put był także założycielem Libii [sic], i nazwał mieszkańców Putyjczykami, od własnego imienia.”⁹

Kanaan, imię następnego wnuka Noego, jest hebrajską nazwą ogólnego rejonu później nazwanego przez Rzymian Palestyną – dzisiejszy Izrael i Jordania. Należy tutaj przyjrzeć się pokrótce niektórym potomkom Chama (Rdz.10:14–18). Jest tam Patrus, praojciec Filistynów (od których pochodzi nazwa Palestyna [uwaga redaktora: zob. jednak Origins of the word “Palestine”, 2011]) i Sydon, założyciel starożytnego miasta nazwanego jego imieniem, oraz Chet, patriarcha starożytnego imperium Chetytów. Także potomek ten jest zanotowany w Rdz.10:15–18 jako przodek Jebusytów (Jebus to starożytne nazwa Jerozolimy – Sdz. 19:10), Amorytów, Girgaszytów, Chiwwitów, Arkitów, Sinitów, Arwadytów, Semarytów i Chamatytów, starożytnych ludów zamieszkujących Kanaan.

Najbardziej znamienitym potomkiem Chama był Nemrod, który założył Babilon oraz Erek, Akkad i Kalne, w kraju Szinear (Babilonia).

Pięciu synów Sema

Na koniec przychodzimy do synów Sema: Elam, Aszszur, Arpachszad, Lud i Aram (Rdz.10:22).

Elam to starożytna nazwa Persji, a Persja to starożytna nazwa Iranu. Do czasów Cyrusa, i nawet w czasach Nowo-Testamentowych lud ten nosił nazwę Elam. W Dziejach Apostolskich Żydzi z Persji obecni w czasie Pięćdziesiątnicy, nazwani byli Elamitami (Dz. 2:9). Persowie są więc określeni jako potomkowie zarówno jako potomkowie Elama, syna Sema jak i Madaja, syna Jafeta (zob. powyżej). Od lat 1930-tych nazywają oni swój kraj Iranem.

Interesujące jest, że słowo „aryjski”, które tak fascynowało Hitlera, jest formą słowa „Iran”. Hitler chciał utworzyć czystą aryjską „rasę” nadludzi. Ale samo określenie „aryjska” oznacza mieszane pochodzenie semicko-jafetyckie.

Aszszur to hebrajskie słowo znaczące Asyria. Asyria była jednym z wielkich starożytnych mocarstw. Za każdym razem gdy słowo Aszszur pojawia się w Starym Testamencie, jest to hebrajskie słowo pisane w łacińskim alfabecie. Aszszur był czczony przez swych potomków jako bóstwo.

„W rzeczy samej, jak długo Asyria trwała, tzn. do r.612 p.n.e. sprawozdania o bitwach, o kwestiach dyplomacji i o sprawach zagranicznych były codziennie czytane przed jego posągiem, a każdy król Asyryjski wierzył, że nosi koronę tylko dzięki aprobacie wyrażonej przez deifikowanego ducha Aszszura.”¹⁰

Arpachszad był przodkiem Chaldejczyków. „Potwierdzają to gliniane tabliczki Huryckie (z Nuzi), na których imię to jest podane jako Arip-hura – założyciela Chaldei”.¹¹ Jego potomek Eber przekazał swe imię Hebrajczykom przez linię Eber-Peleg-Reu-Serug-Nachor-Terach-Abram (Rdz.11:16–26). Drugi syn Ebera, Joktan, miał 13 synów (Rdz.1:26–30), a wszyscy - wydaje się - osiedlili się w Arabii.¹²

Lud był przodkiem Lidian. Lidia umiejscowiona była w dzisiejszej Zachodniej Turcji. Ich stolicą było Sardis – jeden z siedmiu kościołów Azji był w Sardis (Ap.3:1).

Aram to hebrajskie słowo oznaczające Syrię. Kiedykolwiek słowo Syria pojawia się w Starym Testamencie, jest ono tłumaczeniem słowa Aram. Syryjczycy nazywają siebie Aramejczykami, a ich język to aramejski. Przed ekspansją Imperium Grecji, język aramejski był językiem międzynarodowym (2Kgs.18:26ff). Gdy Jezus krzyżu zawołał „Eloi. Eloi, lema sabachthani” (Mk.15:34),¹³ mówił po aramejsku, językiem pospolitych ludzi.

Konkluzja

Rzuciliśmy tylko pobieżne spojrzenie na szesnastu synów Noego,¹⁴ jednak dość było powiedziane, żeby pokazać, iż rzeczywiście żyli, że byli tymi, za których podaje ich Biblia, i że ich potomkowie są rozpoznawalni na stronicach historii. Nie tylko nie jest Biblia zbiorem mitów i legend, ale ona jedna stoi jako klucz do historii najwcześniejszych stuleci historii świata.