Wiek Ziemi

101 dowodów młodego wieku ziemi i wszechświata

Autor Don Batten
tłumacz Andrew Ostapowicz

Czy nauka może udowodnić wiek ziemi?

Ogólnie przyjęty wiek wszechświata obecnie to 13.77 miliardów lat, a wiek układu słonecznego (włączając Ziemię) 4.543 miliardów lat. Jednakowoż nie ma naukowej metody, która by udowodniła wiek ziemi lub wszechświata, a włącza to metody wyliczone poniżej, które silnie sugerują, że przyjęte liczby są wielce błędne. Choć wskaźniki wieku nazywane są ‘zegarami’ jednak nimi nie są, gdyż wszelkie podawane okresy są rezultatami obliczeń, które z konieczności włączają przyjmowanie założeń co do przeszłości. Punkt początkowy danego ‘zegara’ zawsze musi być zakładany, jak również zmiany jego szybkości w minionym czasie. Ponadto konieczne jest założenie, że zegar nigdy nie podlegał zakłóceniom.

Nie ma niezależnego naturalnego zegara, któryby dozwalał na sprawdzenie tych założeń. Na przykład liczba kraterów na księżycu, opierając się na obecnym tempie ich tworzenia, wskazuje, że księżyc musi być bardzo stary. Ale, aby dojść do tego wniosku, trzeba założyć, że tempo powstawania kraterów zawsze było takie samo w przeszłości jak obecnie. Mamy teraz jednak ważne przyczyny, żeby sądzić iż było ono o wiele szybsze w przeszłości, a w takim przypadku nie są one wskaźnikiem długiej przeszłości (zobacz poniżej).

Wszelkie obliczenia milionów lat dokonywane są zakładając, że szybkość zmian w procesach była taka sama w przeszłości jak obserwowana dzisiaj – tzw. zasada równomierności (uniformitarianizm). Jeśli wiek obliczony przy takich założeniach nie zgadza się z przewidywanym, założenia zostają zmienione, tak aby wiek zgadzał się z oczekiwanym i wtedy zostaje opublikowany.

Przykłady młodego wieku, podane tutaj, także zostały uzyskane przyjmując zasadę równomierności. Zwolennicy długich okresów odrzucają tego rodzaju dowody młodego wieku ziemi, twierdząc, że założenia co do przeszłości nie są stosowne w tych przypadkach. Innymi słowy, wiek nie jest rzeczywiście kwestią naukowej obserwacji, lecz raczej argumentem naszych założeń o nieobserwowanej przeszłości.

Założenia, na których opierają się dowody przedstawione poniżej, nie mogą być udowodnione, ale fakt, że wszystkie zjawiska z tak szerokiego wachlarza sugerują o wiele krótsze okresy, niż to jest obecnie utrzymywane, daje mocne poparcie dla kwestionowania przyjętych okresów czasu.

Także szereg dowodów, raczej niż sugerować jakieś szacowanie czasu, kwestionuje założenie powolnej i stopniowej równomierności, na której opierają się wszystkie metody datowania długich okresów czasu.

Wiele z tych wskaźników młodszego wieku odkryto gdy kreacjonistyczni uczeni zaczęli badać dowody, które rzekomo miały ‘udowadniać’ długie wieki. Gdy ewolucja stawia nowe wyzwania dla Biblijnej linii czasu, nie martw się o to. Prędzej lub później, owe rzekome dowody zostaną obalone, a nawet zostaną dołączone do listy dowodów na młodą ziemię. Z drugiej strony, niektóre z wyliczonych dowodów mogą okazać się niewłaściwie ugruntowane i konieczne będzie ich zmodyfikowanie. Taka jest natura nauki, szczególnie nauki historycznej, gdyż nie możemy dokonywać eksperymentów w przeszłości (zob. „To nie jest naukowe”).

Nauka opiera się na obserwacji, i jedynym sposobem, określenia wieku czegokolwiek jest świadectwo wiarygodnego świadka, który obserwował dane wydarzenia. Biblia twierdzi o sobie, iż jest przesłaniem od Jedynego świadka, który obserwował wydarzenia Stworzenia: samego Stworzyciela. Jako taka, Biblia jest jedynym wiarygodnym sposobem poznania prawdy o wieku ziemi i wszechświata. Zobacz techniczne artykuły The Universe’s Birth Certificate i Biblical chronogenealogies. Na koniec wierzymy, że Biblia zostanie obroniona, a ci, którzy zaprzeczają jej świadectwu okażą się w błędzie.

Biologiczne dowody dla młodej ziemi

Image: Dr Mary Schweitzer

1. DNA in ‘ancient’ fossils (DNA w ‘starych’ skamielinach). DNA bakterii o rzekomym wieku 425 milionów lat stawia ten wiek pod znakiem zapytania, gdyż DNA nie może przetrwać dłużej niż kilka tysięcy lat.
2. Lazarus bacteria (Łazarzowe bakterie) – ożywione bakterie wydobyte z soli rzekomo liczącej 250 milionów lat, sugerują że ten wiek jest mylny. Zobacz także Salty saga.
3. Rozkład ludzkiego genomu spowodowany przez liczne nieco szkodliwe mutacje w każdym pokoleniu jest zgodny z wiekiem kilku tysięcy lat. Sanford, J. Genetic entropy and the mystery of the genome, Ivan Press, 2005. Zob. Recenzję tej książki (ang. review of the book) i wywiad z autorem w Creation 30(4):45–47, wrzesień2008. Zostało to potwierdzone przez realistyczne modelowanie genetyki populacyjnej, wskazujące na młody wiek genomów, rzędu kilku tysięcy lat. Zob. Sanford, J., Baumgardner, J., Brewer, W., Gibson, P. and Remine, W., Mendel’s Accountant: A biologically realistic forward-time population genetics program, SCPE 8(2):147–165, 2007
4. Dane dla ‘mitochondrialnej Ewy’ (mitochondrial Eve) są zgodne ze wspólnym początkiem wszystkich ludzi kilka tysięcy lat wstecz.
5. Bardzo ograniczone odmiany sekwencji DNA ludzkiego chromozomu Y po całym świecie (Y-chromosome around the world) są zgodne z niedawnym początkiem ludzkości tysiące, a nie miliony lat temu.
6. Wiele skamielin kości ‘datowanych ‘ na wiele milionów lat, wykazuje znikomą lub żadną mineralizację. Jest to przeciwne powszechnemu pojęciu starej ziemi. Zob. np. Dinosaur bones—just how old are they really? Rurki robaków morskich ‘datowane’ na 550 milionów lat, ale nadal miękkie i giętkie i wydające się składać z oryginalnych związków organicznych, biją tu rekord.
7. Krwinki dinozaura, naczynia krwionośne, białka (hemoglobina, osteokalcyna, histony) – dinosaur blood cells, blood vessels, proteins (hemoglobin, osteocalcin, collagen, histones) oraz DNA nie zgadzają się z utrzymywanym wiekiem 65 milionów lat, ale mają sens jeśł szczątki liczą sobie najwyżej tylko kilka tysięcy lat.
8. Brak 50:50 racemizacji aminokwasów w szczątkach (racemization of amino acids in fossils) ‘datowanych’ na miliony lat, podczas gdy całkowita racemizacja nastąpiłaby w kilka tysięcy lat.
9. Living fossils – meduzy, graptolity, celakanta, stromatolity, sosna Wollemi, i setki innych. To, że tak wiele gatunków mogło pozostać bez zmian przez nawet miliardy lat w przypadku stromatolitów, przemawia przeciwko rzeczywistym milionom i miliardom lat.
10. Brak ciągłości w szeregach szczątków, np. celakanta i sosna Wollemi i wiele innych szczątków wskaźnikowych, obecnych w rzekomo wielowiekowych warstwach, których brak w warstwach przez wiele milionów lat, ale żyjących dzisiaj. Taki brak ciągłości przemawia przeciw interpretacji wieku formacji skalnych jako ogromne okresy czasu – jak mogły np. Celakanty uniknąć skamielin przez 65 milionów lat? Zob. The ‘Lazarus effect’: rodent ‘resurrection’!
11. Wiek najstarszych żywych organizmów świata, drzew (the ages of the world’s oldest living organisms, trees), jest zgodny z wiekiem ziemi liczonym w tysiącach lat.

Geologiczne dowody młodego wieku ziemi

Photo by Don Batten

12. Rzadkość szczątków roślin w wielu formacjach zawierających obfitość szczątków zwierząt/roślinożerców. Scarcity of plant fossils in many formations containing abundant animal / herbivore fossils. Np. Formacja Morrison (Jura) w Montanie. Zob. Origins 21(1):51–56, 1994. Także piaskowiec Coconino w Wielkim Kanionie ma wiele śladów (zwierząt), ale prawie całkowicie pozbawiony jest roślinności. Wskazuje to, że owe skały nie są ekosystemami jakiejś ery pogrzebanymi na miejscu przez długie okresy, jak to twierdzą ewolucjoniści. Wskazuje to raczej na katastroficzne przeniesienie, a potem pogrzebanie podczas ogromnego kataklizmu globalnego potopu za dni Noego. Usuwa to przypuszczane dowody milionów lat.
13. Grube, ciasno załamane warstwy skalne bez znaku roztopienia lub pęknięć. Np. Kaibab Upwarp w Wielkim Kanionie wskazuje szybkie zagięcie zanim osady miały czas by stwardnieć (ziarenka piasku nie wykazują wydłużenia pod stresem, jakby to miało miejsce, gdyby skała już stwardniała). Usuwa to miliony lat i jest zgodne z ekstremalnie szybkim ukształtowaniem podczas biblijnego Potopu. Zob. Warped earth (autor jest geofizykiem).
14. Wielowarstwowe skamieliny (polystrate fossils) – pnie drzew w węglu (araukaria, sosna selerowa w węglu na południowej półkuli – southern hemisphere coal). Są także wielowarstwowe pnie drzew w parku Yellowstone (Yellowstone fossilized forests) i w Joggins, Nova Scotia oraz w wielu innych miejscach. Wielowarstwowe skamieliny pni widlaków w węglu na północnej półkuli (northern hemisphere coal) także wskazujące na szybkie pogrzebanie / ukształtowanie organicznego materiału, z którego powstał węgiel.
15. Eksperymenty wykazały, że we właściwych warunkach imitujących naturalne warunki, węgiel powstaje szybko (coal forms quickly); w ciągu tygodni dla węgla brunatnego i miesięcy dla węgla kamiennego, Nie potrzeba milionów lat. Co więcej, długie okresy czasu mogą być przeszkodą dla formowania węgla z powodu zwiększającej się permineralizacji drewna, co przeszkadzałoby przekształcaniu w węgiel.
16. Eksperymenty wykazały, że w warunkach imitujących naturalne, ropa naftowa wytwarza się szybko (oil forms quickly); nie potrzebne są miliony lat, co zgadza się z wiekiem zgodnym z tysiącami lat.
17. Eksperymenty wykazały, że w warunkach imitujących naturalne, opale wytwarzają się szybko (opals form quickly), w ciągu tygodni, a nie milionów lat jak to twierdzono.
18. Dowody szybkiego, katastroficznego utworzenia warstw węgla (evidence for rapid, catastrophic formation of coal beds) przemawiają przeciw setkom milionów lat normalnie przywoływanych dla ich powstania, włączając w to warstwy w kształcie litery Z wskazujące na pojedyncze wydarzenia osadzania tych warstw.
19. Dowody szybkiego zeskalenia drewna (rapid petrifaction of wood) przemawiają przeciw potrzebie długich okresów czasu i są zgodne w wiekiem tysięcy lat.
20. Wały i rury klastyczne (wtręt osadu poprzez zwierzchnią warstwę skały osadowej) wykazują , że zwierzchnia warstwa była jeszcze miękka, gdy zostały ukształtowane. Skraca to drastycznie skalę czasu dla odłożenia spenetrowanej warstwy skalnej. Zob. Walker, T., Fluidisation pipes: Evidence of large-scale watery catastrophe, J. Creation (TJ) 14(3):8–9, 2000.
21. Pseudokonformizmy – gdzie dana warstwa skalna spoczywa na niższej, pomimo braku pośrednich warstw, rzekomo mających pokrywać miliony lat, jednak powierzchnia kontaktu nie ma śladów erozji. NP. Coconino Sandstone / Hermit shale w Wielkim Kanionie (rzekomo 10 milionów lat przerwy w czasie). Gruba warstwa znana jako Schnebly Hill Formation (piaskowiec) leży między warstwami Coconino i Hermit w centralnej Arizonie. Zob. Austin, S.A., Grand Canyon, Monument to Catastrophe, ICR, Santee, CA, USA, 1994 i Snelling, A., The case of the ‘missing’ geologic time, Creation 14(3):31–35, 1992.
22. Obecność krótkotrwałych znaków (ślady kropli deszczu, systemy prawie równoległych falistych zmarszczek na piasku lub błocie tworzonych przez przepływ wody lub wiatr, czasami skamieniałych, czasami odciśnięte ślady zwierząt) na granicach pseudokonformizmów wskazuje iż wierzchnia warstwa została złożona natychmiast po niższej, eliminując wiele milionów lat ‘przerwy’ w czasie. Zob. przypisy w Para(pseudo)conformities.
23. Wzajemne zazębianie się kolejnych warstw, rzekomo oddzielonych milionami lat przerw także eliminuje owe miliony lat rzekomego czasu geologicznego. The case of the ‘missing’ geologic time (Przypadek ‘brakującego’ czasu geologicznego); Mississippian and Cambrian strata interbedding: 200 million years hiatus in question, CRSQ 23(4):160–167.
24. Brak bioturbacji – lack of bioturbation – dziur robaków, rozrostu korzeni w miejscach parakonformizmów (płaskich przerw) popiera brak czasu w miejscach gdzie ewolucyjni geologowie wstawiają wiele milionów, aby na siłę pokazać, że skały zgadzają się z ‘daną’ skalą czasu w miliardach lat.
25. Prawie całkowity brak jasno widzialnych warstw gleby gdziekolwiek w kolumnie geologicznej. Geologowie twierdzą co prawda, że znaleźli mnóstwo ‘gleb szczątkowych’, ale są one całkowicie odmienne od gleb dzisiejszych, brak im cech charakteryzujących horyzonty glebowe; cech używanych w klasyfikacji różnych gleb. Każda dogłębnie zbadana wykazuje brak cech właściwych dla gleb. Jeśliby ‘długi czas’ rzeczywiście był słuszny, z setkami milionów lat obfitego życia na ziemi, powinny były zaistnieć obfite możliwości wielokrotnego utworzenia gleby. Zob. Klevberg, P. and Bandy, R., CRSQ 39(4):252–68; CRSQ 40(2):99–116, 2003; Walker, T., Paleosols: digging deeper buries ‘challenge’ to Flood geology, J. Creation 17(3):28–34, 2003.
26. Ograniczony zakres niezgodności (niezgodność: erozja powierzchni oddzielającej młodszą warstwę skał od starszej). Powierzchnie ulegają szybkiej erozji (np. Badlands, South Dacota), ale są tam bardzo ograniczone niezgodności. Jest wielka ‘niezgodność’ u podstawy Wielkiego Kanionu, ale poza tym ma tam być około 300 milionów lat warstw odłożonych bez znaczącej niezgodności. Jest to znowu zgodne z o wiele krótszym okresem czasu składania tych warstw. Zob. Para(pseudo)conformities.
27. Park narodowy Arches (ang. Arches national park) zawiera ponad dwa tysiące łuków skalnych. W ciągu 45 lat 43 z nich zapadło się – w przybliżeniu jeden na rok – co znaczy że wszystkie zapadłyby się w ciągu mniej więcej 2000 lat. Zgadza się to w zupełności z biblijnym wiekiem ziemi i czasem potopu, ale nie z ewolucyjnym wiekiem (5 milionów?). Zapisy historyczne ‘12 Apostołów’ w Południowej Australii powinny dać podobny ‘zegar’, choć nieco mniej dokładny niż amerykański. Zob. A dangerous view.
28. Odkrycie, że podwodne osuwiska (‘prądy zmętnienia’) posuwające się z szybkością ok. 50km/h potrafią w kilka godzin utworzyć ogromne obszary osadu (Press, F., and Siever, R., Earth, 4^th ed., Freeman & Co., NY, USA, 1986). Warstwy osadu, o których sądzono, że powstawały powoli w ciągu ogromnych okresów czasu, obecnie są uznawane za powstałe bardzo szybko. Zob. e.g. A classic tillite reclassified as a submarine debris flow (Techniczne).
29. Użycie zbiornika rynnowego w badaniach osadów cząsteczek o różnych rozmiarach wykazały, że warstwowane skały, które miały powstawać przez ogromne okresy czasu na dnach jezior, aktualnie powstały bardzo szybko. Nawet precyzyjne grubości warstw skalnych zostały odtworzone przez zmielenie na cząsteczki osadu i przepuszczenie ich przez rynnę. Zob. Experiments in stratification of heterogeneous sand mixtures, Sedimentation Experiments: Nature finally catches up! and Sandy stripes: Do many layers mean many years? Także bardzo drobne cząsteczki osadzały się o wiele szybciej niż sądzono uprzednio, umożliwiając szybkie tworzenie się osadów mułowca rapid formation of mudstone deposits.
30. Zaobserwowane przypadki szybkiego tworzenia się kanionów, np. Providence Canyon w południowo zachodniej części stanu Georgia, Burlingame Canyon w pobliżu Walla Walla, Washington oraz Lower Loowit Canyon w pobliżu góry St Helens. Szybkość powstania tych kanionów, wyglądających podobnie do innych kanionów, które rzekomo powstawały przez miliony lat, stawia pod znakiem zapytania rzekomy wiek owych kanionów, których powstawania nikt nie obserwował.
31. Obserwowane przykłady szybkiego powstania i starzenia się wysp, np. Surtsey, które podważają konieczność długiego czasu dla powstania innych podobnych wysp/ Zob. także Tuluman—a test of time.
32. Szybkość erozji wybrzeży – erosion of coastlines – poziomo. Np. Beachy Head, UK, traci metr wybrzeża co sześć lat.
33. Szybkość erozji kontynentów pionowo – erosion of continents vertically – nie zgadza się z zakładanym starym wiekiem ziemi. Zob. Creation 22(2):18–21.
34. Istnienie znacznych płaskich wyżyn – flat plateaux that are ‘dated’ at many millions of years old (‘elevated paleoplains’). Przykładem jest wyspa Kangaroo Island (Australia). C.R. Twidale, australijski geograf napisał: “przetrwanie tych prastarych formacji jest do pewnego stopnia żenujące dla powszechnie przyjętych modeli rozwoju krajobrazu.” Twidale, C.R. On the survival of paleoforms, American J. Science 5(276):77–95, 1976 (quote on p. 81). See Austin, S.A., Did landscapes evolve? Impact 118, April 1983.
35. Niedawne i prawie równoczesne powstanie wszystkich wysokich łańcuchów górskich świata – włączając Himalaje, Alpy i Skaliste – które wszystkie doznały większość swego wyniesienia do obecnych wysokości poczynając ‘pięć milionów’ lat temu, podczas gdy procesy budujące góry rzekomo miały trwać miliardy lat. Zob. Baumgardner, J., Recent rapid uplift of today’s mountains. Impact 381, March 2005.
36. Szczeliny wodne. Są to wąwozy przecinające łańcuchy górskie, gdzie rzeka przepływa w poprzek łańcucha. Znajdują się po całym świecie (w Polsce też, np. Przełom Dunajca – przyp. tłum.) i są częścią tego, co ewolucyjni geolodzy określają jako ‘niezgodny system odwadniający’. Są one ‘niezgodne’, gdyż nie pasują do przekonań o długim czasie. Dowody wskazują na ich szybkie powstanie w znacznie bliższym nam czasie, gdy wąwozy te zostały wycięte podczas opadania wód globalnego Potopu za dni Noego. Zob. Oard, M., Do rivers erode through mountains? Szczeliny wodne są mocnym dowodem Potopu za dni Noego, Creation 29(3):18–23, 2007.



37. Erosion at Niagara Falls (erozja Wodospadów Niagary) i w podobnych miejscach jest zgodna z kilkoma tysiącami lat of biblijnego potopu. Jednakowoż wielka część Wąwozu Niagary prawdopodobnie powstała bardzo szybko, przy katastroficznym opróżnieniu lodowcowego Jeziora Agassiz. Zob. Climate change, Niagara and catastrophe.
38. Powiększanie się delt rzek jest zgodne tylko z tysiącami lat od czasu biblijnego Potopu, a nie z ogromnymi okresami czasu. Argument ten sięga wstecz do amerykańskiego pisarza o pseudonimie Mark Twain. Np. 1 Mississippi—Creation Research Quarterly (CRSQ) 9(2):96–114, 1992; CRSQ 14(2):87, 1977; CRSQ 25(3):121–123. E.g. 2 Tigris–Euphrates: CRSQ 14(2):87, 1977.
39. Zbyt małe strumienie. Koryta rzek są zbyt wielkie dla strumieni, które nimi płyną. Dury mówi o „rozproszonych po całym kontynencie zbyt małych strumieniach”. Używając charakterystyki meandrów, Dury stwierdził, że dawne strumienie często miewały po 20 do 60 razy większą ilość spływu wody niż obecnie. Oznacza to, że doliny rzek zostały wyryte bardzo szybko, a nie powoli przez długie okresy czasu. Zob. Austin, S.A., Did landscapes evolve? Impact 118, 1983.
40. Ilość soli w morzach (salt in the sea). Nawet ignorując efekt biblijnego Potopu i zakładając początkowe zerowe zasolenie i wszelkie możliwe szybkości wnoszenia soli do mórz, aby zmaksymalizować czas jaki byłby konieczny dla zebrania wszystkiej soli, maksymalny czas – 62 miliony lat – to mniej 1/50 wieku przypisywanego oceanom przez ewolucjonistów. Sugeruje to, że wiek ziemi także jest radykalnie mniejszy.
41. Ilość osadu na dnie mórz (amount of sediment on the sea floors) przy obecnych szybkościach erozji zebrałaby się w ciągu tylko 12 milionów lat, co jest mgnieniem oka w porównaniu z rzekomym wiekiem większości dna oceanów, sięgającym do 3 miliardów lat. Co więcej, geologowie długich okresów, uważają, że szybkość erozji była większa w przeszłości, co skraca czas. Z biblijnego punktu widzenia, u końca Potopu za dni Noego wiele osadu zostałoby dodane do mórz, gdy woda spływała z jeszcze nieutwardzonego lądu, co czyni ilość osadu doskonale zgodną z wiekiem tysięcy lat.
42. Guzki żelazowo-manganowe – Iron-manganese nodules (IMN) – na dnie mórz. Zmierzona szybkość tworzenia się tych guzków wskazuje na wiek tylko tysięcy, a nie zakładanych milionów lat. Lalomov, A.V., Mineral deposits as an example of geological rates, CRSQ 44(1):64–66, 2007. Powiązana jest z tym koncentracja niklu w oceanach – concentration of nickel in the oceans.
43. Wiek depozytów placera (koncentratów metali ciężkich np. cyna, w nowych osadach i w stwardniałych skalach osadowych). Zmierzona szybkość osadzania się wskazuje na wiek tysięcy, a nie zakładanych milionów lat. Zob. Lalomov, A.V., and Tabolitch, S.E., Age determination of coastal submarine placer, Val’cumey, northern Siberia. J. Creation (TJ) 14(3):83–90, 2000.
44. Ciśnienie w źródłach ropy/gazu wskazuje na niedawne powstanie ropy i gazu. Gdyby miały miliony lat oczekiwalibyśmy wyrównania ciśnień, nawet w skałach o niskiej przepuszczalności. “Eksperci w poszukiwaniu ropy naftowej widzą niemożliwość utworzenia efektywnego modelu przyjmując długie i powolne tworzenie złóż przez miliony lat (Petukhov, 2004). W ich opinii, jeśli modelowanie wymaga standardowych wielu milionów lat geochronologicznej skali, najlepszą strategią poszukiwań jest wiercenie źródeł na przypadkowej siatce.” – Lalomov, A.V., Mineral deposits as an example of geological rates. CRSQ 44(1):64–66, 2007.
45. Bezpośrednie dowody, że ropa naftowa powstaje dziś – oil is forming today – w Basenie Guaymas (u wybrzeża Meksyku) i w Cieśninie Bassa –Bass Strait, są zgodne młodą ziemią, (choć nie konieczne dla młodej ziemi).
46. Szybkie odwracania paleomagnetyzmu – Rapid reversals in paleomagnetism – podważają używanie paleomagnetyzmu w datowaniu skał i wskazują na szybkie procesy, ogromnie skracając skalę długiego czasu.
47. Wzór magnetyzacji w długich pasmach magnetycznych w miejscach, gdzie magma wypływa w śród-oceanicznych głębinach przemawiają przeciw przekonaniu, że odwracania trwają wiele tysięcy lat, a raczej wskazują na szybkie rozszerzanie dna morskiego, jak również na szybkie odwracania magnetyzmu, zgodnie z młodym wiekiem ziemi (Humphreys, D.R., Has the earth’s magnetic field ever flipped? Creation Research Quarterly 25(3):130–137, 1988).



48. Zmierzona szybkość tworzenia stalaktytów i stalagmitów – Measured rates of stalactite and stalagmite growth – w jaskiniach w wapniowcach są zgodne z młodym wiekiem kilku tysięcy lat. Zob. także artykuły o tworzeniu jaskiń w wapniowcach – articles on limestone cave formation.
49. Rozkład pola magnetycznego Ziemi– decay of the earth’s magnetic field. Rozkład wykładniczy, z odchyleniami, szczególnie podczas Potopu i po Potopie, jest widoczny z historycznych pomiarów i jest zgodny z hipotezą wolnego rozkładu od stworzenia, sugerując wiek Ziemi jako kilka tysięcy lat. Po dalsze dowody wykładniczego rozkładu za stałą czasu 1611 lat (+/-10) zob. Humphreys, R., Earth’s magnetic field is decaying steadily—with a little rhythm, CRSQ 47(3):193–201; 2011.
50. Nadmierny przepływ ciepła z Ziemi jest zgodny z młodym wiekiem raczej niż z miliardami lat, nawet biorąc pod uwagę ciepło z rozkładu radioaktywnego. Zob. Woodmorappe, J., Lord Kelvin revisited on the young age of the earth, J. Creation (TJ) 13(1):14, 1999.

Datowanie radiometryczne i wiek ziemi

51. Węgiel C-14 w złożach kopalnych – coal – sugeruje wiek tysięcy lat i jaskrawo zaprzecza wiekowi milionów lat.
52. Węgiel C-14 w ropie naftowej – oil – także sugeruje wiek tysięcy, a nie milionów lat.
53. Węgiel C-14 w skamielinach drewna – fossil wood – także wskazuje na tysiące, a nie miliony lat.
54. Węgiel C-14 w diamentach – diamonds – sugeruje wiek tysięcy, a nie miliardów lat. Należy zauważyć, że próby wytłumaczenia węgla C-14 w diamentach, węglu itd., przez neutrony z rozkładu uranu przetwarzające azot w węgiel C-14 są nieskuteczne. Zob. Objections.
55. Niespójne daty radioizotopów uzyskane tą samą metodą – using the same technique – przemawiają przeciw ufaniu metodom dającym miliony lat.
56. Niespójne daty radioizotopów uzyskane różnymi metodami – using different techniques – przemawiają przeciw ufaniu metodom dającym miliony lat (lub miliardy lat dla wieku ziemi).
57. Wyraźnie nie-radiogeniczne „izochrony” radioaktywnych – non-radiogenic ‘isochrons’ – i nie-radioaktywnych pierwiastków podważają założenia na których opiera się „datowanie izochronowe” dające miliardy lat. ‘False’ isochrons – fałszywe izochrony są powszechne.
58. Różne strony tego samego kryształu cyrkonu i różne cyrkony z tej samej skały – different zircons from the same rock – dają różne rezultaty ‘wieku’.
59. Dowody okresu szybkiego rozkładu radioaktywnego w niedawnej przeszłości – rapid radioactive decay in the recent past – (koncentracje ołowiu i helu oraz szybkość dyfuzji w cyrkonach) wskazują na wytłumaczenie młodej ziemi.
60. Ilość helu, produktu rozkładu typu alfa radioaktywnych pierwiastków, zachowanego w cyrkonach w granicie jest zgodna z wiekiem 6000 +/- 2000 lat, a nie z przypuszczanymi miliardami lat. Zob. Humphreys, D.R., Young helium diffusion age of zircons supports accelerated nuclear decay, Chapter 2 (pages 25–100) in: Vardiman, Snelling, and Chaffin (eds.), Radioisotopes and the Age of the Earth: Results of a Young Earth Creationist Research Initiative, Volume II, Institute for Creation Research and Creation Research Society, 2005.
61. Ołów w cyrkonach z odwiertów głębinowych i płytkich. Zawartość jest podobna, choć powinna być niższa w odwiertach głębinowych, z powodu wyższej temperatury, co powoduje szybszą dyfuzję. Jeśli wiek wynosi tysiące lat, różnice powinny być minimalne, i tak właśnie jest. (Gentry, R., et al., Differential lead retention in zircons: Implications for nuclear waste containment, Science 216(4543):296–298, 1982; DOI: 10.1126/science.216.4543.296).
62. Pleochroiczne aureole tworzone w granicie przez skoncentrowane drobinki pierwiastków o krótkim okresie półtrwania, jak polon, sugerują okres szybkiego rozkładu nuklearnego rodzicielskiego izotopu o długim okresie półtrwania w czasie tworzenia się skał i ich szybkie formowanie; i jedno i drugie przemawia przeciw przyjętym ideom długiego czasu geologicznego i ogromnie starej ziemi. Zob. Radiohalos: startling evidence of catastrophic geologic processes, Creation 28(2):46–50, 2006.
63. Zgniecione aureole pleochroiczne – Squashed pleochroic halos – utworzone z rozkładającego się polonu, pierwiastka o bardzo krótkim okresie półtrwania, w zwęglonym drewnie z szeregu er geologicznych sugerują szybkie utworzenie wszystkich warstw w krótkim czasie, w tym samym procesie, zgodnie w biblijną „młodą” ziemią raczej niż z twierdzeniem o milionach lat.
64. ‘Płonąca Góra’ w Australii – Australia’s ‘burning mountain’ przemawia przeciw radiometrycznemu datowaniu i przekonaniom o milionach lat (według radiometrycznego datowania wtrętu lawy, która podpaliła węgiel, miał się on już palić przez 40 milionów lat, ale to jest oczywiście niemożliwe).

Astronomiczne dowody młod(sz)ej ziemi i wszechświata

Photo NASA

65. Dowody niedawnej aktywności wulkanicznej na księżycu Ziemi są niezgodne z przypuszczanym ogromnym wiekiem, gdyż powinien był już dawno ostygnąć, jeśliby liczył miliardy lat. Zob.: Transient lunar phenomena: a permanent problem for evolutionary models of Moon formation and Walker, T., and Catchpoole, D., Lunar volcanoes rock long-age timeframe, Creation 31(3):18, 2009. Zob. dalsze poparcie: “At long last, moon’s core ‘seen’”; www.sciencemag.org/news/2011/01/long-last-moons-core-seen.
66. Recesja księżyca od zIemi – Recession of the moon from the earth. Pływowe tarcie powoduje oddalanie się księżyca od ziemi o 4 cm rocznie. Byłoby ono większe w przeszłości, gdy księżyc był bliżej ziemi. Księżyc i ziemia byłyby w katastrofalnej bliskości (Roche limit) w mniej niż ćwierć ich rzekomego wieku.
67. Uprzednie pole magnetyczne księżyca. Próbki skał pobrane ze skorupy księżyca mają szczątkowy magnetyzm, co wskazuje, że księżyc niegdyś miał pole magnetyczne o wiele silniejsze niż obecne pole magnetyczne ziemi. Nie ma wiarygodnej hipotezy ‘dynama’ , która by tłumaczyła nawet słabe pole magnetyczne, nie mówiąc o mocnym, które by mogło pozostawić taki szczątkowy magnetyzm w ramach miliardów lat. Dowody są o wiele bardziej zgodne z niedawnym stworzeniem księżyca oraz jego pola magnetycznego i jego powolnego rozkładu w ciągu 6000 lat od tego czasu. Humphreys, D.R., The moon’s former magnetic field—still a huge problem for evolutionists, J. Creation 26(1):5–6, 2012.
68. Kratery ‘duchy’ na księżycowych morzach (utworzonych przez ogromne wypływy lawy) stanowią problem dla zakładanych długich okresów czasu. Wielkie kratery zostały ewidentnie utworzone przez ogromne uderzenia powodując wypływy lawy, a lawa ta częściowo zakryła inne, mniejsze kratery uderzeniowe wewnątrz wielkich kraterów, pozostawiając owe ‘duchy’. Ale to znaczy, że mniejsze uderzenia nie mogły nastąpić zbyt długo po większych, inaczej lawa wpłynęłaby do większych kraterów, przed mniejszymi uderzeniami. Sugeruje to bardzo krótki czas dla utworzenia tych wszystkich kraterów, co implikuje podobną chronologię dla innych ciał naszego systemu słonecznego. Sugeruje to, że kratery powstały całkiem prędko. Zob. See Fryman, H., Ghost craters in the sky, Creation Matters 4(1):6, 1999; A biblically-based cratering theory (Faulkner); Lunar volcanoes rock long-age timeframe.
69. Obecność znacznego pola magnetycznego wokół planety Merkury – magnetic field around Mercury – jest sprzeczne z jej rzekomym wiekiem miliardów lat. Tak mała planeta powinna dość wystygnąć, by jej rdzeń się zestalił, co uniemożliwiłoby mechanizm ‘dynama’ postulowany przez ewolucjonistów. Zob. także Humphreys, D.R., Mercury’s magnetic field is young! J. Creation 22(3):8–9, 2008.
70. Najbardziej odległe planety. Uran i Neptun posiadają pola magnetyczne, ale powinny już dawno być ‘martwe’, jeśliby rzeczywiście miały miliardy lat, przypisywane im według wierzeń ewolucyjnych. Zakładając wiek systemu słonecznego na tysiące lat, fizyk Russell Humphreys dokładnie przepowiedział natężenie pół magnetycznych tych planet – the magnetic fields of Uranus and Neptune.
71. Większe księżyce Jowisza, Ganimedes, Io i Europa mają pola magnetyczne -Ganymede, Io, and Europa, have magnetic fields – co byłoby niemożliwe jeśliby ich wiek sięgał miliardów lat, gdyż ich rdzenie są zestalone, co uniemożliwia mechanizm ‘dynama’, a tym samym tworzenie pola magnetycznego. Jest to zgodne z przepowiedniami kreacjonisty Humphreys’a. Zob. także Spencer, W., Ganymede: the surprisingly magnetic moon, J. Creation 23(1):8–9, 2009.
72. Czynne wulkany na księżycach Jowisza (Io) są zgodne z młodym wiekiem (misja Galileo zanotowała 80 aktywnych wulkanów). Jeśli wybuchy na Io trwały przez 4.5 miliarda lat nawet tylko w 10% obecnej intensywności, Io straciłby całą swą masę 40-krotnie. Io wygląda jak młody księżyc i nie pasuje do przypuszczanego wieku miliardów lat dla systemu słonecznego. Impulsy przyciągania grawitacyjnego do Jowisza i innych księżyców dają tylko część nadmiaru produkowanego ciepła.
73. Powierzchnia Europy, księżyca Jowisza. Badania nowych kraterów wykazały, że prawie 95% małych kraterów i wiele średnich, zostaje utworzone przez uderzenia opadających gruzów z większych uderzeń. Oznacza to, że w systemie słonecznym było o wiele mniej uderzeń niż szacowano i że wiek innych obiektów w systemie słonecznym otrzymany z ilości kraterów, należy drastycznie zredukować. (Zob. Psarris, Spike, Czego się nie mówi o astronomii, – What you aren’t being told about astronomy, volume 1: Our created solar system DVD, dostępne z CMI)
74. Metan na Tytanie, największym księżycu Saturna – Methane on Titan (Saturn’s largest moon). Wszelki metan powinien być zniszczony przez rozkład powodowany przez ultrafiolet. Produkty fotolizy powinny utworzyć ogromne morze cięższych węglowodorów, jak etan. Jeden przykład dyskusji – Astrobiology item – zatytułowany “Brakujący metan” cytował jednego z badaczy projektu Cassini, Jonathana Lunine, który powiedział „Jeśli chemia na Tytanie postępowała jednomiernie przez wiek systemu słonecznego, to moglibyśmy przepowiedzieć, że, że warstwa etanu o grubości 300–600 metrów powinna zostać złożona na powierzchni.” Nie widać takiego morza, co jest zgodne z wiekiem Tytana będącym maleńkim ułamkiem wieku przypisywanego systemowi słonecznemu (nie trzeba stwierdzać, że Lunine nie przyjmuje oczywistej implikacji młodego wieku wynikającej z tych obserwacji, spekuluje więc np., że musi istnieć jakieś nieznane źródło metanu).
75. Szybkość zmian/zanikania pierścieni Saturna jest niezgodna z ich przypuszczanym ogromnym wiekiem – inconsistent with their supposed vast age – świadczy jednak o ich młodym wieku.
76. Enceladus, księżyc Saturna, wygląda młodo. Astronomowie przekonani o miliardach lat sądzili, że ten księżyc okaże się zimnym i martwym, ale jest to bardzo aktywny księżyc, wyrzucający w przestrzeń ogromne strumienie pary wodnej i cząsteczek lodu z ponad-dźwiękową szybkością, zgodnie z o wiele młodszym wiekiem. Obliczenia wskazują, że jego wnętrze powinno być zamarznięte po 30 milionach lat (co stanowi 1% przypisywanego mu wieku); Tarcie przypływu i odpływu powodowane przez Saturna nie tłumaczy tej aktywności młodego wieku. (Psarris, Spike, What you aren’t being told about astronomy, volume 1: Our created solar system DVD; Walker, T., Enceladus: Saturn’s sprightly moon looks young, Creation 31(3):54–55, 2009).
77. Miranda, mały księżyc Uranu, powinien być od dawna martwy, jeśliby miał miliardy lat, ale ekstremalne cechy jego powierzchni sugerują coś innego. Zob. Revelations in the solar system.
78. Neptun powinien być od dawna ‘zimny’, bez silnych wiatrów jeśliby liczył sobie miliardy lat, a jednak Voyager II w r. 1989 znalazł coś innego – ma on najszybsze wiatry w całym układzie słonecznym. Jest to zgodne młodym wiekiem, a nie z miliardami lat. Zob. Neptune: monument to creation.
79. Pierścienie Neptuna mają grube i cienkie rejony. Ta nierówność świadczy, że nie mogą liczyć sobie miliardów lat, gdyż kolizje obiektów w pierścieniach dawno by je ujednoliciły. Revelations in the solar system.
80. Młoda powierzchnia Trytona, księżyca Neptuna – mniej niż 10 milionów lat, nawet z ewolucyjnymi założeniami co do częstotliwości uderzeń (zob. see Schenk, P.M. and Zahnle, K., On the negligible surface age of Triton, Icarus 192(1):135–149, 2007. doi:10.1016/j.icarus.2007.07.004.
81. Zarówno Uran jak i Neptun mają pola magnetyczne znacznie odchylone od osi, co jest sytuacją niestabilną. Gdy to zostało odkryte na Uranie, ewolucjonistyczni astronomowie zakładali, Uran musiał właśnie przechodzić odwrócenie pola magnetycznego. Gdy jednak podobna sytuacja została znaleziona na Neptunie, owe Ad hoc wytłumaczenie okazało się nieprawdopodobne. Obserwacje te są zgodne z wiekiem w tysiącach lat, raczej niż w miliardach – These observations are consistent with ages of thousands of years rather than billions.
82. Orbita Plutona jest chaotyczna w skali 20 milionów lat, co wpływa na pozostałą część systemu słonecznego, która także powinna zostać destabilizowana w takiej skali czasu, co sugeruje, że musi być o wiele młodszy. (Zob. Rothman, T., God takes a nap – Bóg się zdrzemnął – , Scientific American 259(4):20, 1988).
83. Istnienie komet o krótkim okresie orbity (mniej niż 200 lat), np. kometa Halleya, które mają okres trwania mniej niż 20 tysięcy lat, jest zgodne z wiekiem systemu słonecznego mniejszym niż 10 tysięcy lat. Ad hoc hipotezy muszą być wynajdywane, aby pominąć ten dowód (zob. Kuiper Belt). Zob. Comets and the age of the solar system.
84. „Bliskie podczerwieni widma Obiektu Quaoar z Pasu Kuipera i prawdopodobnego Obiektu Charon z Pasu Kuipera, oba wskazują na zawartość kryształków lodu (z wody) i hydratu amoniaku. Ten wodnisty materiał nie może być o wiele starszy niż 10 milionów lat, co jest zgodne z młodym systemem słonecznym, a nie ze starym, liczącym 5 miliardów lat. Zob. The ‘waters above’.
85. Czas trwania długo-okresowych komet (okres orbity więcej niż 200 lat) muskających słońce lub innych jak komety Hyakutake lub Hale-Bopp znaczy, że nie mogły one powstać razem z systemem słonecznym 4.5 miliardów lat temu. Jednakowoż ich istnienie jest zgodne z młodym wiekiem systemu słonecznego. I znowu została wymyślona Ad hoc Oort Cloud – Chmura Oorta, aby wyjaśnić obecność tych komet po miliardach lat. Zob. Comets and the age of the solar system.
86. Maksymalny oczekiwany czas trwania dla bliskich ziemi asteroid sięga rzędu jednego miliona lat, po czym uderzają w słońce. A efekt Jarkowskiego przesuwa asteroidy głównego pasa do orbit bliskich ziemskiej szybciej niż przypuszczano. Stawia to pod znakiem zapytania pochodzenie asteroid z czasu formowania systemu słonecznego (przyjętego scenariusza), lub system słoneczny jest o wiele młodszy niż przypisywane mu 4.5 miliarda lat. Henry, J., The asteroid belt: indications of its youth, Creation Matters 11(2):2, 2006.
87. Czas trwania asteroid binarnych – gdzie maleńka asteroida-‘księżyc’ krąży wokół większej asteroidy – w głównym pasie (przedstawiają one15–17% całkowitej liczby): efekty przypływu i odpływu ograniczają czas trwania takich binarnych asteroid do około 100 tysięcy lat. Trudności w wyobrażeniu sobie scenariusza dla otrzymywania binarnych asteroid w takich ilościach, by utrzymywać ich liczbę, doprowadziły niektórych astronomów do kwestionowania ich istnienia, ale badania za pomocą sond kosmicznych potwierdziły je. (Henry, J., The asteroid belt: indications of its youth, Creation Matters 11(2):2, 2006).
88. Obserwowane szybkie zmiany w gwiazdach – rapid rate of change in stars – zaprzeczają ogromnym okresom czasu przypisywanym ewolucji gwiazd. Na przykład Obiekt Sakurai w Gwiazdozbiorze Strzelca: w r. 1994 gwiazda ta najprawdopodobniej była białym karłem w pośrodku mgławicy planetarnej; w r. 1997 wzrosła do żółtego giganta, około 80 razy szerszego niż słońce (Astronomy & Astrophysics 321:L17, 1997). W r. 1998 powiększyła się jeszcze bardziej do czerwonego supergiganta 150 razy szerszego niż słońce. Ale potem skurczyła się równie szybko; do r. 2002 sama gwiazda była niewidoczna nawet przez najmocniejsze teleskopy, choć nadal była wykrywalna w podczerwieni, która przenika przez pył. (Muir, H., 2003, Back from the dead, New Scientist 177(2384):28–31).
89. Paradoks bladych młodych gwiazd. Według teorii ewolucji gwiazd, gdy rdzeń słońca przetwarza się z wodoru w hel przez reakcję termojądrową, średnia masa molekularna zwiększa się, co powoduje kompresję przyspieszając reakcję, Rezultatem tego w ciągu miliardów lat powinno być powiększenie jasności słońca o 40% od jego uformowania i o 25% od momentu pojawienia się życia na ziemi. Dla życia na ziemi oznacza to podwyższenie temperatury na ziemi o około16–18⁰C. Obecna średnia temperatura ziemi jest 15⁰C, tak więc powinna była mieć temperaturę około -2⁰C, gdy pojawiło się życie. Zob.: Faulkner, D., The young faint Sun paradox and the age of the solar system, J. Creation (TJ) 15(2):3–4, 2001. Od r. 2010, nikłe, młode słońce pozostaje problemem: Kasting, J.F., Early Earth: Faint young Sun redux, Nature 464:687–689, 1 April 2010; doi:10.1038/464687a; www.nature.com/nature/journal/v464/n7289/full/464687a.html.
90. Dowody bardzo niedawnej aktywności geologicznej (ruchy tektoniczne) na księżycu są niezgodne z jego przypuszczanym wiekiem miliardów lat i jego gorącym początkiem. Watters, T.R., et al., Evidence of Recent Thrust Faulting on the Moon Revealed by the Lunar Reconnaissance Orbiter Camera, Science 329(5994):936–940, 20 August 2010; DOI: 10.1126/science.1189590 (“Wykrycie tego, w połączeniu z widocznym bardzo młodym wiekiem tych załamań, sugeruje globalne stadium późnego skurczenia Księżyca.”) NASA pictures support biblical origin for Moon.
91. Planety typu gazowy olbrzym, Jowisz i Saturn wysyłają swym promieniowaniem więcej energii niż otrzymują od słońca, sugerując ich niedawne powstanie. Jowisz promieniuje prawie dwa razy więcej energii niż otrzymuje od słońca, co wskazuje, że jego wiek może być mniej niż 1% zakładanych 4.5 miliarda lat dla wieku systemu słonecznego. Saturn wypromieniowuje prawie dwa razy więcej energii na jednostkę masy niż Jowisz. Zob. The age of the Jovian planets.
92. Szybkie gwiazdy są zgodne z młodym wiekiem wszechświata. Na przykład wiele gwiazd w karłowatych galaktykach w Grupie Lokalnej oddala się od siebie nawzajem z szybkością szacowaną na 10–12 km/s. Przy takich szybkościach owe gwiazdy powinny rozproszyć się w ciągu 100 Ma (milionów lat), co w porównaniu z rzekomym wiekiem 14 tysięcy Ma jest krótkim czasem. Zob. Fast stars challenge big bang origin for dwarf galaxies.
93. Starzenie się galaktyk (o wiele mniej niż 200 milionów lat) jest niezgodne z ich zakładanym wiekiem wielu miliardów lat. Odkrycie ekstremalnie młodych galaktyk spiralnych – the discovery of extremely ‘young’ spiral galaxies – podkreśla problem używania tego jako dowodu lat zakładanych dla ewolucji.
94. Liczba resztek gwiazd supernowych – supernova remnants = (SNR) widzialnych w naszej galaktyce jest zgodna z wiekiem tysięcy lat, a nie milionów lub miliardów. Zob. Davies, K., Distribution of supernova remnants in the galaxy, Proc. 3p^rd ICC, pp. 175–184, 1994.
95. Brak wielkiej liczby bardzo rozszerzonych SNR, oczekiwanej według ewolucyjnej kosmogonii. Zob. supernova remnants.

Historia ludzkości jest zgodna z młodym wiekiem ziemi

96. Wzrost zaludnienia. Mniej niż 0.5% rocznego wzrostu zaludnienia od sześciu osób w ciągu 4500 lat dałoby dzisiejsze zaludnienie. Gdzie są wszyscy ludzie – Where are all the people? – jeśli byliśmy tu o wiele dłużej?
97. Szkielety i wyroby ludzkie. Nie ma ich dość nawet dla 100 tysięcy lat zaludnienia jednego miliona, nie mówiąc o większym (10 milionów?). Zob. Where are all the people?
98. Długość zapisanej historii. Początki różnych cywilizacji, pisma, itp., wszystkich mniej więcej w tym samym czasie, kilka tysięcy lat temu. Zob. Evidence for a young world.
99. Języki. Podobieństwa języków, rzekomo oddzielonych od siebie przez wiele dziesiątków tysięcy lat, przemawiają przeciw zakładanym wiekom (np. porównaj niektóre języki aborygenów w Australii z językami południowo-wschodnich Indii i Sri Lanki). Zob. The Tower of Babel account affirmed by linguistics.
100. Wspólne mity kulturowe świadczą o niedawnym rozłączeniu ludzi z rożnych części świata. Przykładem tego jest wiele opowieści o potopie, który zniszczył ziemię – stories of an earth-destroying flood.
101. Początki agrykultury. Świeckie datowanie stawia jej początki na 10 tysięcy wstecz, ale ta sama chronologia twierdzi, że nowoczesny człowiek istnieje od co najmniej 200 tysięcy lat. Na pewno ktoś by wypracował o wiele wcześniej, jak zasiać nasiona roślin. By dały pokarm. Zob. Dowody młodego świata – Evidence for a young world.